PROLOG

Ciemno było jak w zadzie, a dookoła ani żywej duszy. Fakt, przynajmniej nie pizgało, bo w końcu nastał maj. Dlatego tej dziwnej istocie wcale nie było zimno, kiedy szła w kiecy i szpilkach po opustoszałych ulicach. Lada chwila miało się wyłonić centrum.

Siorbała nosem jak pięcioletnie dziecko, kiedy nie dostanie lizaka, a gluty płynęły jej z nosa jak woda z kranu. Wycierała je ręką, jak na przedszkolaka przystało. Mentalnego, znaczy się.

Wszystko było do dupy: ta impreza, ona, ta praca i ci ludzie. Te szpilki też, bo obcierały jej piętę. A ta kiecka odkrywała mankamenty figury typu baleron. W ogóle jej się nie podobało. Z miłą chęcią złożyłaby reklamację gospodarzowi, ale właśnie się z nim pożegnała, więc szlag wszelkie reklamacje trafił. Zresztą – co miałaby w niej napisać? Dzięki, było fajnie, ale muszę spadać? Szkoda, że jestem emocjonalnym niedorozwojem? I żyli długo i szczęśliwie? Dlatego właśnie z wszelkich durnych reklamacji zrezygnowała. Bo to po prostu miało tyle sensu, „co się na ostrzu noża zmieści”, jak to pisał Szekspir.

Bardzo chciała się odwrócić, ale wiedziała, że nie ma odwrotu od niektórych spraw. Zwłaszcza tych zmaszczonych na amen. Taką jednak cenę płaci się za opóźnione myślenie. Musiała przełknąć gorzką pigułkę (i trochę spływające pod tylnej ścianie gardła gluty) i iść dalej.

Westchnęła, a po chwili wydała z siebie groźny warkot. Ze złością zdjęła ze stóp uwierające szpilki, mając szczerą ochotę rzucić nimi za siebie (godząc przy okazji w gospodarza imprezy... Chociaż... Dobra, lepiej nie), ale zlitowała się łaskawie, być może zmiękczona wydarzeniami sprzed kilku godzin, i wcisnęła je pod pachę.

Kiedy szła tą pogrążoną w nocy ulicą, czuła, jak z każdym krokiem dalej jest od tego wszystkiego i jak bardzo ściska ją w sercu. Jak ponad rok temu w Planicy, kiedy próbowała przekonać świat, ale przede wszystkim siebie, że musi odejść, że nie chce tam być. Wtedy też to czuła, ale wówczas zjawił się ktoś, kto do niej – mimo wszystko – wyciągnął rękę. Teraz została sama. Została z problemem, która tylko ona mogła naprawić.

Pociągnęła nosem i zamrugała kilkakrotnie.

Właśnie znalazła się kilkadziesiąt metrów od pasów, które miały ją zabrać do centrum, kiedy postanowiła pójść po rozum do głowy i wyjęła z przypominającej portfel torebki telefon. Powiedziano jej, że to się nazywa kopertówka. Chyba od tego, że to można w liście wysłać, takie jest małe, burknęła wówczas. Początkowo zamierzała tylko wyłączyć tryb samolotowy, nie licząc na wiadomości od kogokolwiek innego, prócz operatora sieci, ale wtedy poczuła wibracje. Nie miała ochoty z nikim gadać, ale zlitowała się. Niech znają litość pani. Podniosła ponownie telefon i gdy tylko odblokowała ekran, jej oczy urosły do wielkości spodków z filiżanek. A kiedy otworzyła wiadomość, to już gałki prawie wyleciały jej z oczodołów.

A kilka sekund później rozległ się przeciągły pisk opon.

Szit.

No hejo. I jak tam? :D Gotowi na nju Tosieńkę? :D Nie przejmujcie się tymi naiwnymi dramatami. To nadal nie jest romans. I nigdy nie będzie.

Przygotujcie się lepiej na coś... zgoła innego. B-)

[EDYCJA: 19.12.2023]