1. I że ci nie odpuszczę

So wake me up when itʼs all over

When Iʼm wiser and Iʼm older

All this time I was finding myself and I

Didnʼt know I was lost

Avicii – Wake me up

Znowu to samo.

To samo, co od dziesięciu tygodni. W momencie, w którym po raz pierdylionowy w ciągu ostatnich dwóch miesięcy usłyszałam te ZASRANE ORGANY, wiedziałam, że zaczyna się mój cykliczny koszmar. Problem w tym, że co noc jest dokładnie taki sam. Nic się nie zmienia.

Stoję w jakimś wielkim pomieszczeniu, w którym muzyka organowa doprowadza mnie do szału. Śmiem podejrzewać, iż jest to kościół. A utwierdza mnie w tym przekonaniu fakt, że gdy spoglądam w dół, mam na sobie śnieżnobiałą kiecę. Na szczęście, mój ryj zakrywa koronkowa woalka. Na przeciw mnie stoi jakiś bęcwał w garniaku, co widzę na tyle, na ile pozwala mi ozdobna szmata na oczach.

Ręka z naprzeciwka zbliża się do koronki, i zbliża...

No dawaj, teraz się uda!, dopingowałam się przez sen. Co wy wiecie o incepcji.

I cały misterny plan w pizdu. Skończyło się tym, czym zawsze: przeszczepem blisko mnie i koronką na mordzie. I krzykiem, potem i odrazą do samej siebie.

– Wyjdziesz za mnie?

Odkąd usłyszałam te trzy słowa, po ludzku oka nie mogę zmrużyć. Nie myślcie sobie, że były skierowane do mnie – jeszcze taki głupi się nie znalazł – ale to mi wystarczyło, żeby umierać co noc na fatalny i absolutnie beznadziejny przypadek bezsenności. Bo wiecie, bezsenność to nie tylko niespanie, to też budzenie się co kilka godzin. Co ja mówię! Fajnie by było. Co dwadzieścia minut...

– Ja pierdolę. – Tym oto elokwentnym wyrażeniem powitałam kolejny szary i rozciapany jak kaszka Tymona dzień na Śląsku. Witamy w polskiej cudownej zimie, która jest spóźnioną jak okres piętnastolatki jesienią. Chwilę później zasłoniłam sobie usta, kiedy zobaczyłam obok siebie śpiącego kuzyna. Spuściłam nogi na podłogę, siedząc jak ten wypłosz na kanapie, czyli łóżku.

Moje mieszkanie jest maleńkie; trochę większe od zwykłej kawalerki, ale bez przesady. Od wejścia leci przedpokój, w którym trzymam większą szafę, pierwsze drzwi z prawej strony to łazienka, ledwie mieszcząca prysznic, kibel i umywalkę. Trochę dalej znajduje się kuchenka z małym stołem i czterema krzesłami (każdym z innej parafii), lodówką, kilkoma blatami – kuchnia, jaka jest, każdy widzi. I wie. Na wprost wejścia mam balkon, a po lewej – salonik, który służy mi za miejsce pracy i sypialnię. To wszystko.

Tak, od kilku miesięcy mieszkam sama. W czasie trwania jeszcze zeszłego lata dziadkowie ufundowali mi mieszkanie w Katowicach. Oczywiście, od początku zapierałam się rękami i nogami, że ja niczego takiego nie chcę, że dobrze mi u wujostwa, że ja nie zasługuję, i tak dalej. Ale babcia zaczęła mi grozić, że zacznie mnie nawiedzać pośmiertnie, więc jak nie przyjmę, to na samą siebie wypiszę wyrok śmierci. Zatem musiałam. Ja nie będę swoim zdrowiem psychicznym ryzykować, zeszły sezon dał mi wystarczająco mocny bodziec do załamania nerwowego.

Aaa, bo Was pewnie ciekawość zżera, co też się stało dalej, kiedy to Zniszczoł do mnie podszedł na parkingu w Wiśle, susząc kły jak niespełna rozumu. Znajcie moją dobroć. Opowiem Wam, znajcie moją litość.

Oddałam bagaże wujostwu i kazałam im jechać. Tymek był niezadowolony, a ciotka z mężem co najmniej skonsternowani, ale zrobili wedle życzenia. Zniszczoł machnął na Agatę, która skinęła tylko porozumiewawczo głową. Wyglądało na to, że ona już o wszystkim wiedziała. Zataszczyła swoją i jego walizę do samochodu, który stał na Malince od wyjazdu do Planicy, i schowała się w nim.

Przez długie minuty szliśmy w ciszy w górę skoczni. Od razu przypomniało mi się lato rok wcześniej, kiedy ułomny Bogdan wziął mnie za napaloną groupie. Zniszczoł zresztą też. W każdym razie teraz to nie wyglądało ani trochę letnio, bo wszystko było zasypane śniegiem, pizgało, no i w ogóle.

Zatrzymaliśmy się gdzieś u podnóży wieżyczki startowej.

– Tośka, zachowałem się jak kretyn – odezwał się nagle, wgapiony w dół zbocza. Ale w końcu na mnie spojrzał. – Jak ostatni debil. Pojechałem po bandzie. Wbiłem ci nóż w plecy. Przecież cię znam. Wiem, przez co przeszłaś. Jak mogłem to zwrócić przeciwko tobie?

Nie odpowiadałam, wspominając Igrzyska Olimpijskie, które miały tu miejsce całkiem niedawno. Wzruszyłam w końcu ramionami.

– Przywykłam – odparłam. – Ludzie często wbijają mi nóż w plecy. Jeśli już wreszcie dostrzegą moją obecność, rzecz jasna.

Nim zdążyłam się zorientować, bęcwał mnie obejmował, zakleszczał w uścisku, który zdaje się miał mi wynagrodzić krzywdy ostatnich tygodni. Ale ja... nie protestowałam. Niepewna, czy to tak się robi, wyciągnęłam swoje ręce i położyłam mu na plecach. Staliśmy tak dłuższy czas i wcale nie było niezręcznie. Słuchałam jego oddechu i bicia serca. Nie było spokojne. Moje też nie, bo nowa sytuacja mnie zestresowała.

Odsunął mnie od siebie na długość ramienia.

– Przepraszam – powiedział. – Nie wiem, czy mi wybaczysz, bo... zachowałem się jak sukinsyn. Najpierw w Willingen, a potem... no wiesz, w Planicy. Oczywiście, że tobie to wszystko zawdzięczam. To dzięki tobie mogłem stamtąd w ogóle przemawiać. Ze stopnia podium Pucharu Świata.

Wzruszyłam ramionami, grzebiąc traperkiem w śniegu.

– Robiłam to, co do mnie należało.

Pokręcił głową.

– Robiłaś o wiele więcej i nikt cię nie docenił. Nawet ja. Jestem chyba Judaszem.

Zaśmiałam się.

– Raczej Brutusem. Bo też był rudy.

– JA NIE JESTEM RU...

– Jesteś, jesteś. Trochę jesteś – zaśmiałam się złośliwie.

Wywrócił oczami i pokręcił głową z politowaniem, a ja zaczęłam się jeszcze głośniej śmiać.

Przez kilka następnych sekund znowu słuchaliśmy wyłącznie wiatru i łopotu flagi na szczycie rozbiegu.

– Ja też nie jestem bez winy – bąknęłam. – Byłam wredna i okropna, i paskudna. I niewdzięczna. I niezrównoważona psychicznie.

– E tam. Przywykłem.

Zaśmialiśmy się.

– Przepraszam.

Kiedy tak staliśmy prawie po same łydki w śniegu i leśnej ciszy, czułam się spokojna. Nie potrzebowałam niczego więcej. Serio. To było dziwne, bo w normalnym stanie pewnie zaczęłabym marudzić, że zaraz mi buty przemokną, że wieje, że pizga, że co my robimy na tym zadupiu, z dala od cywilizacji. No dobra, nie tak z dala, ale w każdym razie dość daleko od płaskiego gruntu. Ale odkąd Zniszczoł mnie przeprosił, czułam się chyba... pogodzona z samą sobą. Ulżyło mi, czy coś.

Jakież ja srogi piguły musiałam brać naonczas.

– Z tym... – Grzywie ewidentnie leżało na wątrobie coś ciężkiego, bo gapił się na własne ręce. – Z tym zwolnieniem to już tak na ament?

Uniosłam brew.

– Bo co? – spytałam podejrzliwie.

Dopiero wtedy na mnie spojrzał. Milczał przez moment, a po chwili uśmiechnął się trochę i trochę poczułam ten dziwny ścisk w klatce piersiowej. KARDIOLOGA.

– Boooo... – Westchnął. – Bo fajnie by było, gdybyś została.

Chrząknęłam, znowu grzebiąc butem w śniegu.

– A jeśli mi znowu wywiniesz taki numer?

Zaprzeczył gorliwie głową.

– Nigdy w życiu. Tośka, nigdy więcej. Przysięgam. Tak potwornie mi głupio... Mógłbym cię przepraszać w nieskończoność.

Zastanowiłam się, bo sporo było do rozpatrzenia. Ja już psychicznie nastawiałam się na magisterium. Ja już byłam jedną nogą na swoim wydziale. Jednym okiem na liście lektur.

– Ktoś musi pomagać nadal Kruczkowi. Przecież on łeb totalnie straci – kusił.

Ale nie ja jedna go mam, skontrowałam w duchu.

– Pomyślę – ucięłam.

Patrzyliśmy na siebie chwilę bez słowa i dziwnie mi było. Wszystko zdziwniało pod koniec. Albo to moja wina, albo jego, albo wszystkiego naraz. Tylko jeden Kubacki mendą skończoną pozostał, ale pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. A już na pewno nie przemądrzałe osobniki z Szaflar. Albo tam innego Nowego Targu.

Oparłam się plecami o drzewo, a Zniszczoł się do mnie zbliżył na krok.

– Czy to wszystko znaczy, że... znów mogę być twoim... przyjacielem?

Uśmiechnęłam się. To już zakrawało na poważną chorobę psychiczną. Albo twarde narkotyki.

– A czy kiedykolwiek przestałeś nim być?

I pewnie tak stalibyśmy wyszczerzeni do siebie bez końca, tyle że ta ruda wesz znowu mnie ścisnęła, ale tym razem zaczęła mi czochrać kudły, krzycząc:

– JAK MI CIEBIE BRAKOWAŁO, TY MAŁPISZONIE CWANY, TY!

– ZNISZCZOŁ, PUSZCZAJ MNIE, DEBILU, BO JAK CI ZARA...

– WRÓCIŁAAAAAAAAA! MOJA WREDNA MENDA WRÓCIŁAAAA! JAAAA! UWIELBIAM JĄĄĄĄĄĄ! ONA TU JEEEEEST I WARCZY NA MNIEEE!

Jak już wreszcie udało mi się wyszarpać z niedźwiedzich łap Zniszczoła i doprowadzić kudły do ładu (nie, żeby wcześniej w nim były czy coś, ale zachowajmy pozory), wygładzić kadrową kurtkę i stanąć pewnie, i uspokoić oddech, oznajmiłam tonem nieznoszącym sprzeciwu:

– Idziemy na dół. Koniec czułości. Agata pewnie czeka.

Zniszczoła złączył nogi, wyprostował się jak struna i zasalutował.

– Ja wohl, mein Kommandant!

Pokręciłam głową i zaczęłam iść w dół zbocza. Żyję z normalnymi, regularnymi debilami.

Spojrzałam na Tymka, który właśnie mlasnął obok mnie przez sen. Taaa, ubzdurał sobie ze mną ferie. Ubaw po pachy. Najzajebistsza kuzynka pod słońcem. #handlujztym

W każdym razie to Zniszczołowe pytanie fundamentalne wywróciło wszystko do góry nogami. A zadał je w taki sposób, że pierwsza połowa jego fanklubu wyła z zazdrości, że już jest zajęty na ament, a druga też z zazdrości – że nigdy nie będą miały takiego teatrzyku. Otóż po inauguracyjnym konkursie w Ruce (wyjątkowo dla nas hojnym; odkąd Mirka oddelegowali do bab, wiatr przestał kręcić, więc Borek Spaślak nie miał ciężkiej roboty), zanim zdążyli ustawić pudła do dekoracji (na którą Sierściuchowi raz udało się wkręcić; „CUDA, CUDA OGŁASZAJĄ...”), Zniszczoł znowu dostał mikrofon jak w Planicy. Jupiterów blask oślepiający na niego padł, kamery złapały go w kadr i na oczach milionów widzów Agatka powiedziała „tak”. Jeszcze nie sakramentalne, bo to dopiero czeka ją w maju.

Zabijcie. Ich. Zanim. Złożą. Jaja.

Tak, zgadliście. Na weselu kuzynki Ani Grzywa deliberował z Zioberem nad wyborem pierścionka. O drugiej w nocy. Ktoś mi powie, że te cymbały mają równo pod sufitem, to od razu założę sobie pampers, bo ze śmiechu chyba się zeszczam. I żeby było jasne – ja nie jestem zazdrosna. Za dużo się komedii romantycznych naoglądaliście, głąby. Ja po prostu uważam, że Zniszczoł się pospieszył o jakieś dwa lata i wyskoczył z tym pierścieniem Aragorna jak to Zniszczoł – z dupy. Ale co ja tam się znam. Ja jestem tylko spasioną furiatką. O związkach wiem tyle, co Kruczek o aktualnym położeniu swoich gaci.

Muszę więc znosić ich gruchające mordy przez prawie cały czas, bo jełop ciąga ją za sobą jak świat okrągły. Ja się założę, że do Azji też ją ściągnie, a jakże. Za hajs PZN baluj! A potem reszcie z wypłaty ściągną. Tak się tu traktuje szarego pracownika!

Ale to nie jest jeszcze najlepsze. Przyszli państwo Zniszczołowie (a menda NAS tak nazywała, kij w oko blond Szopenom!) wyprawili sobie przyjęcie zaręczynowe. Myślałam, że zdechnę, jak to usłyszałam. Zniszczoł, oczywiście, nie dopuszczał do siebie myśli, że miałoby mnie tam nie być. Powiedziałam mu, żeby sobie ten pomysł wybił z głowy wielkimi kamieniami. Nie pomogło. Bo czy te matoły mnie kiedykolwiek posłuchały? Nie, pewnie, że nie. Bo starszych i mądrzejszych nikt nie chce słuchać. A potem płacz jest i zgrzytanie zębów. Albo oranie dupą o zeskok. Patrz: Kubacki w Niżnym Tagile. Ten to już bliżej się z tamtejszą bulą zapoznać nie może. W sumie tę bibę Zniszczołowo-Agatową przetrwałam tylko dzięki Mendzie, Sierściuchowi, Titusowi i całej reszcie ekip Ojca Maciejusza i Kruczka nieogara. To ten pchlarz, co tak w PŚ w tym sezonie wojuje, wytargał mnie na parkiet (siłą niesamowitą) i jakoś rozweselił. Bo od tych gołąbków miałam poważny refluks.

Westchnęłam i wstałam z łóżka, kierując się do kuchni. W końcu coś zeżreć trzeba.

Wiecie, lubię Tymka między innymi dlatego, że ma więcej mózgu niż Menda jemu jest wszystko jedno, jak wyglądam. A wyglądałam naonczas koszmarnie. Od tygodnia nie umyłam włosów, bo nie chciało mi się rozwiązywać tego gniazda, które siedem dni temu jeszcze było kokiem (nauczyłam się!), łaziłam w porozciąganych dresach, żarłam śmieciowe jedzenie, piłam herbatę i wychodziłam z domu tylko uzupełnić lodówkę. A do tego starczała mi osiedlowa Żabka. Niestety, małego nie mogłam żywić byle czym, ale ja już i tak wyglądałam jak beczka, a mój żołądek był medyczną sprawą beznadziejną (chyba do świętej Rity powinnam się zacząć modlić czy coś), więc na spokojnie opierdalałam słoik Nutelli na śniadanie. Ale herbatę słodziłam miodem. Bo cukier to biała śmierć! Zatem mój radosny trip do kuchni wyglądał tak, jak co dzień. Tym razem jednak uchyliłam okno. Pierwszy raz od tygodnia.

Jakżeż cudownie zaczął się dla mnie ten rok 2017! Od kiszenia się w domu całodobowo przy oglądaniu bajek i tyciu. Bo Kruczuś do reszty ocipiał.

Dał mi urlop. W środku sezonu.

Że tak zapytam filozoficznie: czy on jest, kurwa, normalny?

Ja rozumiem: przed sezonem, żebym nabrała sił przed użeraniem się z tym wychudzonym i przerośniętym przedszkolem, ALE, KURWA, W ŚRODKU?! Stwierdził, że widzi, w jakim jestem stanie (doktor Frankenstein mu chyba oczy Murańka wszczepił, i to te sprzed operacji) i że muszę odpocząć. A dupa, dupa, dupa. Ja potrzebowałam nie być sama z własnym tępym czerepem, a dostałam coś zupełnie odwrotnego. Chwała niech będzie Najwyższemu za obecnego tu obok mnie Tymona.

A, no tak. Wy nie wiecie. Otóż tydzień po naszej jakże pięknej, sentymentalnej i wzruszającej rozmowie na Malince ze Zniszczołem ekipa wezwała mnie, żebym im pomogła wybierać nową asystentkę dla Kruczka. Jak nie przychodziły wypacykowane lale, to z kolei jakieś kompletne przymuły. Przerażająca większość miała kisiel w gaciach, widząc w komisji Zniszczoła, Kubackiego, a zwłaszcza Sierściucha. Na mój widok się krzywiły, bo zapewne pamiętały choćby z Kulm, jak mnie wziął na barana, w kilku wywiadach wspomniał o mnie jako o przyjaciółce, a ja z tego satysfakcję mroczną nieustannie czerpałam. Z tej zazdrości, w sensie.

W końcu, po pięćdziesięciu niewypałach z rzędu, Treneiro westchnął, po czym spojrzał na mnie i rzekł:

– Drugiej takiej jak ty to chyba nie ma na tym świecie.

Chciałam mu powiedzieć, żeby nie gadał głupot, bo nie ma ludzi niezastąpionych, że zapewne gdzieś mam nie tylko duchową, ale i fizyczną siostrę bliźniaczkę, i na pewno znajdziemy zaraz jakąś zorganizowaną paniusię, ale nogi mi się zaczęły trząść, wargi drżeć, oczy szczypać, a w klatce piersiowej poczułam takie ciepło.

– Zostań.

No i co ja miałam zrobić?

Musiałam coś postanowić. Trzeba mieć jaja. W tej kadrze ich brakuje. I niech Wam Menda ciężkimi „bombkami” oczu nie mydli, u niego też ze świecą tradycyjnych atrybutów męskości szukać.

Chociaż ze świecą lepiej nie próbować. Jeszcze mu owłosienie zjaracie, a może on jest do niego przywiązany?

Nie powiem, żeby Apollo był zachwycony. I tak już Treneiro musiał się zdrowo napocić, żeby się Brzuchaty Bóg Seksu wstrzymał z kończeniem kontraktu (który tym razem zawierał kilka punktów więcej), więc kiedy mnie zobaczył w drzwiach swojego gabinetu, facjata mu ta podstarzała skisła jeszcze bardziej. I vice, kuźwa, versa. Machnęłam ze dwie parafki i po bólu. Dostałam kolejną kurtkę do kolekcji. Tyle że tym razem projektant chyba przegiął z haszyszem, bo tego nie mógł projektować nikt przy zdrowych zmysłach.

Cytując Żyłę: niezły kosmos. W Kuusamo (a w tym sezonie nie było tak samo) razem z Sierściuchem do jednej takiej wleźli. A bo wygląda to jak folia aluminiowa, a długość ma jak sutanna. Zaśmiałam się greckiemu popierdolowi Apollinowi w twarz i powiedziałam, że wolę nago paradować, niż włożyć na siebie ten dizajnerski niewypał. Ja może na modzie się nie znam, ale z moimi oczami wszystko w porządku. Jak pokazała praktyka, nikt tego szajsu nawet nie zakładał. Wozili z sobą, bo trzeba, bo sponsor kazał. Ale prócz typowej fazy Żyły z jego BFF Sierściuchem, nikt tego z pokrowca nie wyciągnął. Zaproponowałam rytualne spalenie tego szajsu na stosie w Planicy. Pomysł został jednogłośnie przyjęty, nikt nie zgłosił veta, sejmu nie zerwano.

Ave ja.

Jeszcze Wam się pochwalę. Pierwszy raz w historii wygraliśmy drużynówkę. Czaicie? MY. Sierściuch, Wiewiór (się dobrali, hehe), Miszczu i Menda. Bo Menda zaczęła skakać, tyle że na prawo i tak go znosi. Mówiłam, że niedorobiony? Mówiłam. Pieter to już zapasy robił na świętowanie tego w Planicy. Bo Kruczek nie zezwolił. A skąd. W ogóle całkiem nieźle nam szło i wszyscy mieli mocne zdziwko. Norki poszły z torbami, nawet genialne Prevce pozbierały manatki (może z wyjątkiem najmłodszego, ale jego demon opętał i to wiadomo nie od dziś). Czterdzieści punktów przewagi nad Szwabami! Kto by pomyślał, co? Założę się, że Apolla to rozsadzało z radości. Ale u nas opanowanie.

Potem już nie było aż takich fajerwerków; niby się tam miotaliśmy gdzieś po pierwszych dziesiątkach, ale generalnie w kuluarach, nie wiedzieć czemu, mówiło się o zwolnieniu Kruczka. Mimo że poprzedni sezon nie był taki znów katastrofalny, jak na nas. I że ten nowy też nie najgorzej się zapowiadał. Ale kto tam wie te spasione świnie ze związku. Najlepiej szło Sierściuchowi, który najpierw wygrał LGP, a potem – cud! – utrzymał to do zimy. Okazało się, że jest dobry. KU MOJEMU ZDZIWIENIU.

Tyle że jak znam nasze dupy wołowe, to długo to nie potrwa. Już w zasadzie przestało trwać. Powoli trafne staje się powiedzenie: Odwróć tabelę, to Polska na czele. Ale co tu się spodziewać po takich patałachach?

W związku ze swoją decyzją nawet w lato sobie nie odpoczęłam. Ten czas w moim życiu można opisać krótkim tytułem Wakacje z nielotami. Zapewniam Was, że z luzem i spokojem niewiele to miało wspólnego. Zwłaszcza, że na trzy miesiące przed nimi miałam... trudny okres. Ale mniejsza. W czasie LGP taki Miszczunio na przykład dostawał białej gorączki, skakał przy Ewce jak tresowana małpa i każdy jej telefon traktował, jakby już mu miała obwieścić, że rodzi. A do tego było daleko. Sierściuch podbudował pewność siebie i wszystkich w tym LGP kosił, ale nie czarujmy się, latem to Polacy zawsze kosili. Najdziwniejsze, że to się przełożyło na zimę i dopiero był szok i niedowierzanie. Reszta raczej zachowywała się po swojemu, ale to chyba najlepszy przyczynek do tego, żeby ocipieć totalnie.

A potem, tego pięknego dnia po konkursie drużynowym w Klingenthal, który WYGRALIŚMY (!!!!!!), Miszczunio dostał telefon, że jego żona rodzi. I chciał natychmiast zebrać manatki i jechać do szpitala, aleśmy go wszyscy powstrzymali. Tydzień miał depresję, że go nie było przy żonie w tak ważnym momencie, nienawidził skoków, ale mu przeszło, jak go mały Wiktor zaczął budzić trzy razy w nocy. Kamil zachowywał się trochę jak Wiewiór, kiedy jego Kuba przyszedł na świat (wiem od samej Justyny) – chciał go kąpać, zmieniać pieluszkę, karmić itd. Ale teraz to szanowny Stoch cieszy się, że ucieka na weekend. Chociaż wiem, że z drugiej strony ciężko mu jest, że żonę sam z tym bajzlem zostawia.

Siedziałam w kuchni, a ryj mi się otwierał przy ziewie tak, że połknęłabym stojący przede mną kubek z herbatą bez problemu. Byłam, kurwa, nieżywa. Spojrzałam na zegarek. Dwunasta, a ja już na nogach. Co się ze mną działo. Ostatni raz wstałam tak wcześnie... chyba jeszcze, jak niańczyłam Kruczka, który teraz został bez prawej ręki. Ale nie przegadasz takiemu. Uprze się jak osioł i nie ustąpi. A szefa bić nie wypada, nie? Ja to sobie do CV wpiszę: Potrafię opanować przemożną chęć ukatrupienia szefa i współpracowników.

Co się zaś tyczy Zniszczoła, to ostatni raz błysnął wyłącznie tym pierścionkiem w Ruce. Potem syf, kiła i mogiła. Kruczek bierze go wszędzie z braku laku. Gdyby miał kogo lepszego, to Grzywa dawno by sobie w spokoju mógł te swoje cateringi i zaproszenia wybierać.

A nie, przepraszam, już mają wybrane.

Wiadra! WIADRA, NA CITO, BO RZYGNĘ!

Że też dusza ma wrażliwa boleści takich doświadczać musi.

Usłyszałam bzyczenie i spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Oznajmiał mi, że dzwoni do mnie WĄSATA MĄDRALA. Wywróciłam oczami, zgasiłam ekran i wzięłam łyk herbaty.

Ale cymbał nie zrozumiał przekazu. Znowu zaczęło mi wibrować na stole. Z hukiem odłożyłam szklankę i przesunęłam grubym paluchem po ekranie.

– Czego, pchlarzu?! – warknęłam cicho, żeby nie obudzić Tymka. W końcu odsypiał nocny maraton Scoobyʼego Doo.

Zaśmiał się debilnie. Towarzystwo Żyły mu szkodziło.

– I tobie też dzień dobry, Antek.

Wywróciłam oczami.

– Urlop mam – poinformowałam go nieprzyjemnym tonem (bo sobie zasłużył). – Może Skrobot ci gumę do stylizacji podwędził, bo ja na pewno nie. – Przejechałam dłonią po włosach i sama się skrzywiłam. Wytarłam ją w brudne dresy.

Znowu zachichotał. Jak Wiewiór kolejny raz kupił zioło od Laniška...

– Mamy ważny anons!

– To się anonsujcie, byle szybko, bo mi herbata stygnie – burknęłam.

Westchnął. Nie wiedziałam, czego chciał, ale na pewno marnował mój cenny czas. A ja tu kupę roboty miałam: musiałam dokończyć ten słoik Nutelli, wynieść śmieci, zrobić Tymkowi śniadanie, kupić czipsy i oglądać po raz piętnasty Przyjaciół! Że tak zacytuję klasyka: Zarobiony jestem, przyjdź pan później.

– Wiesz, ty to niereformowalna jesteś. – A Nobel w dziedzinie spostrzegawczości wędruje do... – Ale to ważny anons. – Sierściuch spoważniał jak nie on. – To na osobności trzeba.

No i po co mi takie telefony? Nie szkoda mu kasy? A, nie, zapomniałam. Jemu za hajs PZN wolno balować, bo jest skoczkiem. U nas by nie przeszło. Jeszcze by nam pewnie Tajner Wszechczasów z wypłaty obciął. Nie dość, że od tego sezonu w trójkach musieliśmy sypiać, to jeszcze jakieś obostrzenia regulaminu. A niech się w dupę pocałują. Oni wszyscy, a grecki popierdol Apollo zwłaszcza.

– To na co mi gitarę zawracasz? – warknęłam. – Jak chcesz, to dupę swoją szacowną do Kato przytaszcz albo poczekaj jeszcze tydzień do końca mojego urlopu. Naraaa...

– Dobrze, że to mówisz. Otwórz drzwi.

Już się miałam rozłączać. Ale zdębiałam.

– Po co?! – warknęłam ponownie. Za niski poziom Nutelli w organizmie, to na pewno to. Powód mojego niezadowolenia.

– OTWIERAJ!

– ALE, KURWA, CO?! – Dziecko obudziłabym z ich winy! Durnie bezmózgie jedne!

– NO MIESZKANIE NAM OTWIERAJ!

W tym momencie ucięłam tę konwersację na mielizny intelektualne prowadzącą i wstałam gwałtownie od stołu. Zajrzałam do zasyfionego salonu, czy mi Tymka nie obudziły neandertale, a potem powoli i nieufnie zaczęłam się zbliżać do drzwi. Łomotały. I jakieś dziwne dźwięki zza nich dochodziły...

– Nie pchaj się, Grzywa!

– Kurwa, Mustaf, te twoje kłaki włażą mi do ryja...

– Wolny, do chuja pana! Nitka ze swetra mi się zahaczyła o to żelastwo w twojej gębie!

– Depczesz mnie, cymbale!

– Halo, Socha?! SOCHA?! Rozłączyła się! Świetnie, będziemy tu stali jak widły w gnoju.

– Sam jesteś widły w gnoju.

Jednym, zdecydowanym ruchem odblokowałam zamek, a potem gwałtownie pociągnęłam za drzwi. Skrzydło, pod naporem wielu ciał, wystrzeliło razem z pięcioma Kruczkowymi nielotami w składzie: Kot, Kubacki, Zniszczoł, Miętus i Wolny. Drużyna, kuźwa, pierścienia.

Sierściuch jął się rozglądać. Aha, to oni przyszli mi jakiś rekonesans zrobić. Jakbym się starała o tytuł Perfekcyjnej Pani Domu, to bym Rozenkową zawołała, a nie tych ułomów.

– Hej, gdzie kupiłaś te płytki? – palnął inteligentnie Kot. WODY, WODY OGNISTEJ! – Bo mają idealny odcień kości słoniowej, a my z Kaśką robimy teraz remont i...

Wdech-wydech. Pamiętasz, jak się umawiałaś ze Zniszczołem? KONTROLA GNIEWU. Wiecie, jakie to kurewsko trudne? Zwłaszcza z nimi.

– Czy ktoś mógłby – zaczęłam powoli, bez otwierania oczu, najmilszym tonem, na jaki było mnie stać – z łaski swojej, bez pierdolenia o Szopenie, wytłumaczyć mi, co wy tu robicie?

Popatrzyli każdy na siebie, nadal milcząc. Zatem zamierzali mi powiedzieć na osobności to, że nie mogą o czymś gadać. W tej kadrze absurd goni absurd.

Ale to Apollo zaczął od zatrudnienia Kruczka.

Zajęło im dobre pół minuty, żeby się w sobie zebrać i chóralnie mi odpowiedzieć. Nie oczekiwałam od razu SoundʼnʼGrace, ale spoko, nawet im wyszło. Szkoda tylko, że pieśń to była na cienkie głosy śpiewana.

Krew mi w żyłach zmroziło. Koniec, kurwa, świata.

No hej. Wracam przed samą Wigilią! Jak się podoba początek przygody Tośki numer 2? Jakieś podejrzenia, co do rewelacji, z którą przyszły Kruczkowe nieloty? (E_A, Ty bądź cicho!)

Przy okazji chciałabym życzyć Wam, moim najdroższym (i najlepszym na świecie!) czytelnikom, zdrowych, wesołych, rodzinnych, pełnych odpoczynku i odnowy duchowej świąt Bożego Narodzenia, a potem szalonego Sylwestra (mój będzie szalony, bo zjem czipsy pierwszy raz od roku) i szczęśliwego nowego roku. Celowo z małych liter, bo nie chodzi mi o 1.01.2017. Życzę Wam, żeby cały rok był jednym z najlepszych w Waszym życiu. :)

A tak na marginesie, to sobie i Wam życzę, żeby Polacy wymietli w nadchodzącym TCS-ie! :DDDD

A jak podoba Wam się rozdział? :D Spokojnie, będą dłuższe. B-)

(Gif mój. Za podpierdzielenie odrąbuję ręce!)