7. Wszystko zostaje w drużynie

Time is a bastard I won't break my neck to get around it

But aren't we so brave to give up a fight

And let the years go by without us

'Cause now I feel you by my side

And I don't even care if it's been a while

I can feel that we've changed and we're better this way

Paramore – Grudges

Na początku była ciemność.

(Nie, to nie jest fragment Genezis).

Potem zaczęłam z niej wyławiać stukot czyichś obcasów – obstawiałam, że jakiejś kobiety. Męskie buty tak nie brzmią. To musiały być szpilki. Takie dziesięciocentymetrowe jak nic. W każdym razie ktoś sobie szedł. Znaczy szła. Po chwili zaczęłam dostrzegać światło; na początku malutkie, potem wyłoniła się z niego kamienna posadzka, białe kolumny, witraże w oknach...

Usłyszałam muzykę organową.

Jakurwapierdolę, tylko nie znowu ten szajs. Niestety, to był dokładnie ten sam szajs.

Nie widziałam dobrze gości, ale na mój widok wszyscy wstali z kościelnych ławek, a przez gęstą koronkę woalki majaczył mi przy dalekim ołtarzu ziomek w czarnym garniaku.

Myślałam, że tam nie dotrę. Dłużyła się ta droga jak konkurs w Kuusamo. Ale kiedy w końcu znalazłam się na miejscu, wytężałam swój kreci wzrok, żeby wykminić, kim był ten przyszły nieszczęśnik. Tyle że woalka była tak gęsta, że rozróżniałam tylko kolor włosów (które równie dobrze mogły być brązowe, rude albo... ciemne blond. W sumie czarne też) i garnituru. Nic poza tym.

Słowa księdza zlały mi się w jedno, nawet nie wiem, komu składałam przysięgę ani jak do tego doszło, że nie przypierdoliłam księdzu Biblią prosto w ryj za zmuszanie mnie do zamążpójścia. Typek w garniaku powiedział „tak” i zaczął sięgać do mojej woalki.

No dawaj, kurwa, DAWAJ...

Już widziałam jego palce, prawie wsadził mi je to oczu! Ciota zasrana. Już nawet zaplanowałam, jak dotkliwie skopać mu klejnoty później! Już prawie...

JEBS!

Zniszczoł spierdolił mi się na głowę, a ja z kolei przygniotłam Kubackiego do szyby tak, że rozpłaszczył mu się na niej jego szpetny, gnomi ryj.

Hehehehehe.

– Sorrki! – zawołał Zbyszek z szoferki. – Dziury nie zauważyłem.

– Spierdalaj, Zniszczoł! – warknęłam, odpychając rudego małpiszona z całej siły.

Grzywa wyprostował się w miarę możliwości, rozcierając ramię i krzywiąc się przy tym niemiłosiernie. O, patrzcie go, jaka księżniczka! Mnie z jednej strony przygniótł kościsty patafian, a drugi od spodu wbił mi łokieć do brzucha i nie płakałam jak sześciolatka!

– Ty ważysz chyba ze sto kilo! – oznajmił oburzony głosem Mustaf, kiedy w końcu się wszyscy wyprostowaliśmy, a on odkleił mordę od okna.

Jeśli pewnego dnia go zabiję, każdy sąd w tym kraju mnie uniewinni.

– A ty masz krzywy ryj i jakoś nikt się nie skarży – odparłam, o dziwo, całkiem spokojnie.

Sierściuch z Wiewiórem zarżeli na siedzeniach przed nami.

– Dobre, Antek! – I przybiliśmy z Żyłą piątkę.

Wyszczerzyłam się z pełną satysfakcją do Kubackiego, który miał żądzę mordu wypisaną... na mordzie.

I tak oto wesoło mijała nam podróż z lotniska do Oberstdorfu. Nawet nie byłam wkurwiona, że przez gapiostwo Zbyszka urwał się mój sen. Jestem pewna, że i tak bym się za sekundę obudziła. Jestem pewna tego tak jak braku śniegu w Klingenthal i krótkofalówki w ręce dziadziska Hofera.

Mniejsza o to. Dzięki uprzedniej utylizacji jednostek irytujących w moim towarzystwie miałam chwilę spokoju i ciszy. Wszyscy byliśmy wymiętoleni po podróży samolotem, więc po kilku minutach ożywienia na nowo zapadliśmy się w swoich siedzeniach, myśląc każdy o tym, co go czeka. Mnie czekało tylko jedno – wielkie utrapienie z nimi w rolach głównych. Jednak w pewnym momencie znowu poczułam, jak coś mi się wbija z lewej strony i już zamierzałam udusić Szaflarską Mendę niewyżytą, ale ta zdążyła mnie uciszyć, zanim udało mi się rzucić choć jedną obelgę. Nachyliła się do mojego ucha i wyszeptała:

– Podczas pierwszego postoju zbiórka za busem. Przekaż dalej.

Skrzywiłam się.

– Co ty odpierdalasz?

Gnom wywrócił oczami.

– Chodzi o Kruczka. Mogłabyś sobie dać siana i przekazać tę informację reszcie?

Tym razem to ja wywróciłam oczami, ale przekazałam to samo na ucho Zniszczołowi, a ten posłał łańcuszek dalej. Konspira jak w podstawówce, czyli nie wyszliśmy poza ogólny poziom kadry (kilku osobników go zawyża, ale nie oszukujmy się, to odsetek na granicy błędu statystycznego). Skoro jednak sytuacja się uspokoiła, miałam chwilę dla siebie, jeśli o czymś takim można w ogóle mówić w pracy z tym baranami.

Z każdym takim durnym snem czułam się coraz gorzej. Pomijam fakt, że nadal męczyło mnie, że nie wiem, z kim próbowała mnie zeswatać moja podświadomość – te sny były dla mnie mordęgą także fizyczną. Macie czasem tak, że jeśli stresujecie się czymś, co ma nastąpić jutro, to źle śpicie, śnią wam się koszmary i wstajecie jeszcze bardziej zmęczeni niż przed położeniem się do łóżka? Bo ja tak. Nie polecam, zwłaszcza jeśli musi się być codziennie, siedem dni w tygodniu, przytomnym i jeszcze innych budzić. Poza tym – czaicie CO NOC śnić o swoim ślubie? Brr. To dopiero koszmar. Już wolałabym uciekać przed świrem z siekierą… W każdym razie mózg potrzebuje snu, bo całe ciało odpoczywa w czasie jego trwania, a moje ciało nie regenerowało się już od dobrych dwóch miechów. Wyobraźcie więc sobie, jak bardzo musiało być spustoszone. Do całego równania dodajcie sobie nerwy, jakie kosztuje mnie praca przy tej bandzie patałachów. Ale wyniku mi nie pokazujcie. Podobno im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

Ta… To ja już chyba wiem, skąd u mnie ta bezsenność.

Rozpatrywałam różne opcje w kwestii mojego domniemanego męża, największego nieszczęśnika szczęściarza na tej planecie, ale nic logicznego mi nie przychodziło do głowy. Nikt mi się nie podobał od lat, a za rzadko myślałam o moim kretynie byłym, żeby móc go podpiąć pod tę kategorię. Poza tym to był frajer, więc się nie liczy.

Moje rozważania przerwał ten rudy cymbał Zniszczoł, który chrapnął głośno przez sen. Już to widzę: przyjedziemy i całą noc będę słuchać: „TOSIEK, SPAĆ NIE UMIEM, KOCHAM CIĘ, PIJ ZE MNO KOMPOT”. Na samą myśl wzniosłam oczy do nieba i westchnęłam. Nie dość, że na lekcjach tańca się dla takiego ośmieszasz, to jeszcze ci każe ze zdrowia i regeneracji rezygnować. A co w zamian dostajesz? Pstro! Czekoladę jakąś od czasu do czasu. Takie zadośćuczynienie to se mogą wiecie co. Wsadzić w kopertę i biednym dzieciom wysłać.

Na organizację naszego supertajnego mitingu nie musieliśmy długo czekać. Pół godziny później Zbyszek zjechał na stację benzynową, oznajmiając radośnie, że „czas na lulu”. Kubacki posłał wszystkim wtajemniczonym porozumiewawcze spojrzenia i wytarabaniliśmy się z busa niby to na kompletnym czilu. Brakowało nam tylko Ray-banów i rąk w kieszeniach. I biczfejsów. Oraz transparentu: „TUTAJ WCALE NIE MA TAJNEGO SPOTKANIA, PROSIMY IŚĆ DALEJ”. Stanęliśmy trochę za busem, tak, żeby nie było nas widać od strony sklepu. Kubacki miał na gębie minę, która przyprawiała mnie o wymioty. Wiecie, to był ten jego wzrok „pana i władcy własnej dupy”, który przywdziewał, ilekroć wracał temat szukania Kruczka.

Treneiro, ja cię kiedyś uduszę za to zniknięcie, przysięgam.

– Póki co, nie ma postępów w sprawie – odezwał się gnom półgłosem. – Ale spokojnie, pracuję nad tym. Mam kilka pomysłów… dlatego bądźcie czujni w Oberstdorfie.

Ty bądź czujny, bo ktoś może ci ukrócić… swawolę.

– Ale nie po to chciałem się tu spotkać. Musimy ustalić ważną rzecz.

– „JESTEM PANEM I WŁADCĄ I MACIE MI SIĘ KŁANIAĆ, WIEŚNIAKI!!!” – wyszeptałam na ucho Zniszczołowi, który z trudem stłumił śmiech.

– „Uważać przed szóstą rano, bo wtedy jeszcze jestem przed swoimi psychotropami!” – śmieszkował szczygieł.

– …dlatego cała akcja poszukiwawcza musi pozostać w tajemnicy, rozumiemy się?

Przytaknęliśmy z kolegą orangutanem, Sierściuchem, Wiewiórem, Stefkiem i Miszczuniem.

– Ale my raczej nie będziemy się za bardzo angażować – odezwał się Kamil, wskazując kciukiem na Hulę i Żyłę. – Możemy doraźnie pomagać, ale trochę… nie czujemy tego za bardzo.

BORZE, ZOSTALIŚMY SKAZANI NA TEGO PÓŁMÓZGA KUBACKIEGO I ŚREDNIA IQ SPADŁA!

Menda przytaknęła głową ze stoickim spokojem. Przynajmniej tyle dobrego, że nie pluł się, że to obowiązek każdego kadrowicza, żeby na jego usługach być.

– Chętnym do ploteczek przypominam, że ceną za zbyt długi jęzor jest cała kariera – i to WSZYSTKICH zaangażowanych. – Kubacki spojrzał po zebranych „groźnie”.

Więc tak musi wyglądać, kiedy się podnieca… Brr!

– Jutro lub pojutrze się zbierzemy, to znaczy ci, którzy chcą zostać, bo wpadłem na kilka tropów i musimy je przedyskutować. Dotyczą one osób, których tu z nami nie ma – dodał. – Myślę, że jesteśmy coraz bliżej odnalezienia Kruczka. A teraz rozejść się i mordy w kubeł. Będę was wszystkich bacznie obserwować.

Wywróciłam oczami, ale razem z resztą powlekliśmy się z powrotem do busa, do którego po paru minutach wrócił sztab. Po drodze przepuściłam w drzwiach tę całą Krysię, czy jak jej tam, która posłała mi dziwne spojrzenie. Jakbym się urwała z wariatkowa.

Głupia, przecież my pracujemy w wariatkowie.

Otrząsnęłam się i rozsiadłam wygodnie w fotelu – jeśli w tym busiku można mówić o jakiejkolwiek wygodzie, kiedy z jednej strony chrapie ci prosto do ucha Zniszczoł, a z drugiej swoje kościste łokcie wciska Szaflarska Menda.

Ech, Kruczku, jakie to wszystko trudne bez ciebie.

* * *

Niestety, Szwabka ciągle gapiła się na mnie jak cielę na malowane wrota: w recepcji hotelowej, kiedy miałam problem z otwarciem pokoju, jak jadłam śniadanie, nabijałam się ze Zniszczoła w drodze na trening. Zaczynało mi to działać na nerwy do tego stopnia, że nawet głupie przytyki Kubackiego nie były w stanie bardziej mi zaszkodzić. Nie wiem, zdjęcie chciała czy co? A może bała się mnie nadal po tym, jak dałam jej popalić za te raporty? W budzie zresztą też nie spuszczała ze mnie oka, więc dla świętego spokoju powlokłam się za Grześkiem pod skocznię.

– Cześć, Antek!

Super. Ledwo zdążyłam wynieść swoje dupsko na zimno, a już dopadła mnie kolejna menda. Tym razem młodsza kopia mojego kompana od hodowania sadła, Skrobota. Od rana miał na twarzy wyszczerz, który kojarzył mi się tylko z jednym przygłupem…

– Guza szukasz, Baśka? – zapytałam, z niezadowoleniem odwracając się z powrotem przed siebie i siorbiąc tanią herbatę z automatu.

– Najwyraźniej tak, skoro zgodziłem się pracować w sztabie z tobą.

Czy jemu się wydawało, że jak zobaczę dwa rzędy idealnie równych, białych zębów, to powstrzymam się, by ich nie wybić?

– Nie drażnij mnie. Nie jestem w humorze – odburknęłam.

– No tak, w końcu to rzadkość u ciebie.

Zatrzymałam się raptownie. Miałam ochotę zetrzeć z gęby ten głupkowaty uśmiech.

– Chcesz poznać siłę mojego gniewu?! – warknęłam.

Wyciągnął ręce w akcie kapitulacji, ale podśmiechujki się nie skończyły.

– Skąd!

– To się nie narażaj.

I ruszyłam przed siebie, a ten za mną. Czy ja mam do zada przyszyty jakiś magnes na kretynów? Czy ja nie mogę zaznać nawet chwili spokoju? Jak nie Kubacki mnie swoją gnomią mordą maltretuje, to jakieś nawiedzone Szwabiska się na mnie lampią, a jak i tego jest za mało, to przywali się taki jakiś klon Zniszczoła, żebym od srającego tęczą optymizmu nie miała odpoczynku. Te skoki to zawsze była dla mnie nadzieja na przyjemne towarzystwo milczącego Grześka Sobczyka, a teraz odebrano mi nawet to.

Trejnera nie ma, spokoju nie ma, snu nie ma… Borze, koniec jest blisko…

– A poza tym, czy ty nie musisz czegoś smarować?

– Nie – odparł radośnie. – Wszystko zrobione, chłopaki wysłani na górę.

Kur@$$a.

– No weź, Antek, nie bądź już taka naburmuszona. Przyniosłem żelki. – Podstawił mi pod nos sporą paczkę Haribo.

Wzięłam ją od niego szybkim, gwałtownym ruchem i na stronie nieufnie ją otworzyłam. Zajrzałam do środka, powąchałam, po czym wyjęłam jednego żelka, przeżułam i połknęłam.

– Powiedzmy, że akceptuję wkupne.

Skrobot Młodszy się wyszczerzył.

W piątkowym treningu przed kwalifikacjami wyglądaliśmy OK, znaczy się z laczków nikogo nie wysadziło (może ewentualnie Tandego, ale tego potwierdzić nie jestem w stanie). Podczas wątpliwej przyjemności oglądania obydwu treningów (z których drugi wyszedł nieco gorzej) łaskawie pozwoliłam Baśce, żeby przy mnie stał i dotrzymywał mi towarzystwa zawracał mi gitarę. Niech zna łaskę pani. Przecież obiecałam Doktorowi Prozakowi, że będę milsza dla ludzi, tak? Może i już nie chodzę na terapię, ale nie zawsze była bez sensu. Przecież nawet się zgodziłam, że czasem przesadzam. A ja głupia nie jestem, swoje błędy naprawiać umiem.

Więc dlaczego wróciłam do tej drużyny?

Ten, kto wymyślił te godziny pracy, powinien walnąć z rozpędu łbem w ścianę. Nawet nie zdążyli mi podać frytek na obiad, bo już mnie Grzesiek ze Zbyszkiem szarpali, że pora najwyższa na wyjazd na skocznię. A ten Szwab paskudny, który od dwóch tygodni był nowym trenerem (nie Treneirem, bo on to był jedyny w swoim rodzaju), nie raczył mnie o niczym informować. Musiałam się dowiadywać wszystkiego od reszty, chyba że akurat mówił coś na zebraniu. Zwykle zwalał na mnie papierkową robotę, której jemu samemu nie chciało się odwalać, więc często ślęczałam po nocach, nawet w Wiśle, żeby Szwab zmienił tę gębę Grumpy Cata przynajmniej na dwie sekundy. Chociaż na mój widok ten wyraz twarzy mu się pogłębiał.

I VICE VERSA, SZWABIE ZASRANY!

W każdym razie na skoczni byliśmy o trzynastej, a kwalifikacje zaczęły się dopiero o osiemnastej. Dupy już z zimna nie czułam, nie mówiąc o tym, że mróz zaspawał mi szczękę, z czego pewnie niektórzy bardzo się ucieszyli. Choć z mojej perspektywy mieli zwyczajnie sporo szczęścia, bo uniknęli kolejnego upokorzenia. Był więc to dzień dobroci dla nartonogich przygłupów.

Zwłaszcza, że Kubacki był czwarty w kwalifikacjach. A Zniszczoł jedenasty. Potem jeszcze Stefanek skończył je na miejscu dwudziestym drugim. Reszta była prekwalifikowana.

– I co powiesz teraz, Socha? – wymądrzał się Księciunio, przebierając się na ławce obok, jak tylko się cyrk skoczny skończył.

– Że jedna jaskółka wiosny nie czyni. Konkursu nie wygrałeś, więc nie ma co mordy cieszyć.

– Przyznaj się, że tak naprawdę to ci łyso, że teraz jestem topowym zawodnikiem.

Ze śmiechu wyplułam pitą właśnie herbatę i zaczęłam tak głośno rechotać, że prawie spadłam z ławki, oblewając się wrzątkiem. Na szczęście w porę uratowałam się przed nieszczęściem – choć trudno o tym mówić, skoro jednak wciąż tu pracowałam.

W odpowiedzi Kubacki prychnął i pokazał gestem, że mam nierówno pod sufitem. Przyganiał kocioł garnkowi.

Szczęśliwie godzinę później jedliśmy już kolację w przytulnej, cieplutkiej hotelowej restauracji. Wreszcie mogłam ze spokojem pochłonąć frytki z keczupem, pyszne mięsko i normalną herbatę, a nie jakąś lurę z automatu na skoczni. Wtedy dopiero mogłam powiedzieć, że odczuwam coś na kształt zadowolenia – głównie dlatego, że byłam tak najedzona, że nawet nie miałam siły przejmować się głupim gadaniem Kubackiego.

A Szwabka nadal gapiła się na mnie, jakby mi na czole wyrósł tęczowy róg.

Zaczynało mnie to wkurzać, bo, jak wiecie, ja długo jestem cierpliwa, ale swoje granice również mam. A ta cała Krycha powoli je przekraczała. Znosiłam ją, jak jadłam, bo mój żołądek skutecznie zagłuszył wszelkie skrępowanie (przez co z pewnością przypominałam stołującego się człowieka z Cro-Magnon), ale skoro tylko żarcie ułożyło się w moim brzuchu, zaczęłam zauważać świat wokół, w tym Zniszczoła, który bredził o czymś do mnie od piętnastu minut.

Wow, nawet nie wiedziałam, że brałam udział w tej konwersacji. Ale najwyraźniej nie byłam potrzebna, bo Grzywa świetnie radził sobie sam.

Horngacher o dwudziestej pierwszej stwierdził, że dość tego dobrego, więc podnieśliśmy wszyscy zady i skierowaliśmy się na górę. Mieliśmy pokoje w dużej mierze na pierwszym piętrze, zatem wszyscy wybrali schody (choć ja miałam bebech tak ciężki, że z chęcią pojechałabym windą). Zniszczoł, z którym nieszczęśliwie przyszło mi znów spać w jednym pomieszczeniu, oznajmił, gdy stałam przed naszymi drzwiami, że musi tylko zadzwonić do Agaty i zaraz przyjdzie. Zaczęłam więc majstrować przy zamku, kiedy z lewej strony usłyszałam ciche, niespodziewane:

– Musimy porhozmawiać.

Podskoczyłam jak opętana. Ta zasrana Szwabka podkradła się do mnie jak jakiś złodziej, nawet nie usłyszałam jej kroków na korytarzu. Automatycznie zrzedła mi mina.

– Czego? – warknęłam, zbita z tropu tą sytuacją.

Jeszcze bym przez nią twarz straciła! Respekt kadrowy!

– Wiem, o czym gadaliście na stacji – odezwała się konspiracyjnym, przyciszonym głosem.

O kurwa.

O ja pierdolę.

O kurwa jego jebana mać.

Udając, że wcale nie czuję się, jakby mi kto przyłożył z łomu w czerep, wróciłam do prób włożenia klucza do zamka.

– Niby o czym?

– Jeśli dobrze zrhozumiałam, to… prhóbujecie odnaleźć trhenera Krhuczka.

Szit. To tyle w kwestii mojej elokwencji.

Wyobraziłam sobie gnomi ryj Kubackiego, gdyby usłyszał taką informację. Chwilę później widziałam oczyma wyobraźni, jak Menda zamachuje się na mnie ogromną siekierą i…

Ale chwila, moment. To nie była moja wina! A mimo wszystko miałam przeczucie, że Księciunio zeżre nikogo innego, tylko mnie. Nie, żebym się bała, bo on jest tylko mądry w gadce (co zresztą odzwierciedlają jego wyniki), ale sam fakt, że będę musiała wysłuchać jego półgodzinnej tyrady, średnio mnie pocieszał.

Już się nachylałam do Szwabki, żeby dać jej subtelnie do zrozumienia, że jak się wygada, to nogi z dupy powyrywam, kiedy ona, nieco panicznie, uprzedziła mnie:

– Ale mogę pomóc!

Spojrzałam na nią podejrzliwie:

– Niby jak? – warknęłam.

– Mam pewien plan… ale muszę go jeszcze doprhacować – odparła nieśmiało.

Zaczęłam się zastanawiać, gdzie tu najlepiej ukryć ciało.

Ale potem pomyślałam, że jeśli odrzucę jej pomoc, to czupiradło może się obrazić i poskarżyć swojemu panu szefowi. A jak ten się dowie, to my wszyscy skończymy w piachu. Przerobi nas na wiedeńskie sznycle. Pół biedy ze mną, ale te nartonogie łajzy stracą swoje jedyne źródło dochodów i pasję życiową.

Chwila… CZY JA SIĘ WŁAŚNIE PRZEJĘŁAM NIMI BARDZIEJ NIŻ SOBĄ? COFAM TO.

A jeśli tylko będzie nas wkurwiać? Ja pierdolę, tyle decyzji, tak mało czasu.

Ostatecznie wygrała bardzo, bardzo, BARDZO uśpiona, dobra część mojej osobowości.

– Dobra, niech będzie – odparłam ze zniecierpliwieniem. – Ale na razie niczego nie rób, z nikim o tym nie gadaj. Gęba na kłódkę, jasne? Dam ci znać w odpowiednim momencie.

Posłusznie przytaknęła głową, a wtedy zjawił się Zniszczoł, więc Krycha poszła. Rudy zmarszczył brwi, ewidentnie zauważywszy, że rozmawiałyśmy, i spojrzał na mnie podejrzliwie. Uniknęłam tego spojrzenia, otwierając drzwi.

– Co ty z nią robiłaś? – zapytał, skoro tylko weszliśmy do pokoju.

– Nic, nie interesuj się – odpowiedziałam, udając, że szukam czegoś w walizce.

– Gadałaś z nią?

No jak mu nie przysolisz z prawego sierpowego, to jełop będzie ciągnął temat.

– Ta – odmruknęłam.

Skoro już grzebałam w rzeczach, to postanowiłam odnaleźć piżamę, ręcznik i przybory kąpielowe.

– Myślałem, że jej nie lubisz.

– No i?

– Ty coś kombinujesz, Tośka, już ja cię znam.

Litościwie zignorowałam tę „Tośkę”.

– Lepiej idź już pod ten prysznic, bo stąd czuję, jak od ciebie wali.

– Nie zmieniaj tematu!

– WON DO ŁAZIENKI, JEŁOPIE NIEMYTY JEDEN, BO CIĘ ZARAZ ZUTYLIZUJĘ!

Zniszczoł najwyraźniej uznał, że skoro doprowadził mnie do stanu, w którym zerwałam się na równe nogi, to lepiej nie próbować swoich sił i posłusznie poszedł pod prysznic.

Rudy nie podjął więcej tematu, ale to nie znaczy, że ten zniknął. Myślałam o nim podczas kąpieli, mycia zębów, czytania książki do snu, a potem mnie tak męczył, że nie umiałam zasnąć. Za nic w świecie. Przewracałam się ze strony na stronę, zastanawiając się, jak bardzo przejebane mamy, ale cóż, to nie pomagało. Wyobrażałam sobie czerwone plamy furii na mordzie Kubackiego, współczującą facjatę Zniszczoła i pełne dezaprobaty kręcenie głowami pozostałych. Pójdziemy na dno jak Titanic. A Grumpy Cat to mnie przerobi na mokrą karmę dla kotów.

I już nigdy bym się z nimi wszystkimi nie spotkała. Nigdy w życiu.

Dobra, w poprzednim sezonie już ustaliliśmy, że TROCHĘ ich lubię, a dziś dałam temu wyraz. Ale bez przesady, OK? Aż tak za nimi nie przepadam, żeby tęsknić. Pff. Może odrobinę za Zniszczołem, ale to tylko dlatego, że za często z nim przebywam. Mendzie bym jeszcze kopa w dupę na pożegnanie zasadziła. A poza tym bez Kruczka to nie to samo.

O, za nim to już prędzej bym zatęskniła.

Nie było go dopiero miesiąc, a ja miałam wrażenie, że znałam go w jakimś poprzednim życiu. Najgorsze, że nie dało się przecież do niego zadzwonić i pożalić na los i opierdolić, że gdzie on się szlaja, bo tu gnom szaflarski odwala manianę, Sedlak puszcza w tragicznych warunkach, a Hofer chce wszystkie zawody w Austrii i Niemczech robić. Najgorsza była właśnie ta niewiedza: czy on zdrowy, a może gdzieś zamarza, więziony przez tajskich porywaczy w jaskini w Himalajach? A może nas wszystkich w trąbę zrobił i smaży się w tropikach, sączy drinka z palemką i cichaczem puszcza streama z Oberstdorfu i zaciska kciuki, bo jak to swoim chłopakom miałby nie kibicować? Mustaf zaprzysiągł się, że go znajdzie, choćby miał się zesrać stracić karierę, ale ile to razy zdarzało się, że takie śledztwa wyjaśniały się dopiero po kilkudziesięciu latach?

Nagle usłyszałam głośne westchnięcie i pytanie:

– Czemu nie możesz zasnąć?

Myślałam, że burak zbierał siły przed jutrzejszym buloklepieniem, bo mogłabym przysiąc, że słyszałam chrapanie.

– A bo ja wiem? – burknęłam. – Jakbym wiedziała, to bym coś z tym zrobiła.

– Czy możemy pominąć tę część, w której udajemy, że wcale nie wiem, że Kerstin ci powiedziała coś ważnego, a ty starasz się mnie zbyć inwektywami i od razu przejść do mówienia prawdy?

JAK JA GO NIENAW… Ech, kurwa, ja pierdolę. Jebać moje życie.

A mimo to nie umiałam wydusić z siebie słowa. Zniszczoł podniósł się na łokciu i włączył lampkę nocną na stoliku między naszymi łóżkami. Patrzył na mnie wyczekująco, a ja tylko zerkałam kątem oka i ogólnie unikałam jego wzroku.

– Tosiek, nie przedłużaj, bo jest druga w nocy. Spać bym chciał, ty pewnie też.

– To śpij, dobranoc.

– SOCHA!

– DOBRA, DOBRA! – odparłam dla świętego spokoju z rękami w geście kapitulacji. Wywróciłam oczami. – Tylko przestań marudzić.

Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam ze świstem powietrze.

– Krycha wie o naszym planie.

– O kurwa.

– No właśnie.

Przez moment oboje kontemplowaliśmy beznadziejność naszego położenia w milczeniu.

– Kubacki nas zajebie – stwierdził elokwentnie, czemu przytaknęłam.

Nie wiem właściwie, dlaczego użył zaimka „nas”, ale niech mu będzie. Miło, że chciał rozłożyć moje wciry na nas oboje.

– Może nie musimy mu mówić…? – zapytał niepewnie z głupkowatym uśmieszkiem.

– Nawet tak nie żartuj. Zresztą on i tak by się dowiedział. On wszystko wyczai.

Gnój pewnie o tym wie, dlatego obwieścił się samozwańczym inspektorem naszego śledztwa.

– Laska mówi, że ma jakiś plan. Nie mogłam ryzykować, więc musiałam jej powiedzieć, że damy jej znać w odpowiedniej chwili.

Grzywa przytaknął głową. Milczeliśmy chwilę.

– Dobra, zrobimy tak – zabrał głos Zniszczoł – cały dzień będziemy się zachowywać normalnie. Odezwiemy się dopiero na spotkaniu, które zorganizuje Kubacki. Nie ma co siać paniki… przedwcześnie. Teraz musimy jakoś zasnąć… i nie chcieć umrzeć przez sen. Jakby co, to pamiętaj, że będę stał za tobą murem.

Sytuacja krytyczna, a temu o drugiej w nocy zbiera się na wyznania osobiste.

Kruczku, i po coś ty w ogóle znikał?

* * *

Rano staraliśmy się, jak mogliśmy, żeby dobrze wcielić nasz plan w życie. Nie było to łatwe, zważywszy na fakt, że byliśmy wewnętrznie zesrani. Krycha cały czas zerkała w moją stronę, a w jej oczach widać było pytanie, na które nie miałam ochoty odpowiadać. Miałam nadzieję, że przypadkiem zostawimy ją w hotelu, a ona nigdy nie wróci. Na szczęście atmosfera i pośpiech konkursowy nie pozwoliły Kubackiemu na niepotrzebne wyostrzanie zmysłów, więc się menda mentalnie przygotowywała na swoje domniemane zwycięstwo pucharowe, a ja na rychłą śmierć. Niestety cała nasza para poszła w pizdu, bo po pierwszych zawodach nie było czasu na spotkanie, więc Kubacki odroczył je do następnego dnia. A stało się tak dlatego, że już w próbnej Miszczunio narobił wszystkim smaka, wygrywając ją bez mrugnięcia okiem. I że niby co? Że Stoch nie umie latać? Takiego wała jak Polska cała.

A potem wskoczył na trzecie miejsce podium. Wygrał ten austriacki szczur Kraft, drugie było dziecko Milki Wellinger. I Zniszczoł, mimo wszystkich stresów, nawet nie spartaczył jakoś potwornie, bo skończył na dwunastym miejscu. A szaflarska chwalipięta załapała się rzutem na taśmę, dwudziesty ósmy był i już tak nie kozaczył. Wiewiór miał miejsce dziewiąte, a Sierściuch osiemnaste. Tylko biedny Stefek nie załapał się do drugiej serii.

W związku z tym podium Miszczunia wybuchło medialne zainteresowanie, później wróciliśmy ze skoczni, a następnego dnia wcześnie zaczynaliśmy, więc podrażniony Kubacki burknął tylko, że spotkamy się po jutrzejszym konkursie.

Pół nocy ze Zniszczołem przegadaliśmy, wymyślając możliwie najbardziej korzystne scenariusze na przedstawienie niekorzystnych informacji.

O trzynastej trzydzieści w niedzielę startowały kolejne kwalifikacje – kwalifikacje, które wygrał Sierściuch, a wszyscy nasi przebrnęli wzorowo. Schlierenzauer fiknął dość niebezpiecznego koziołka – na tyle, że wynosili go na noszach i facet miał po zawodach. Odczytaliśmy to z Grzywą jako bardzo zły omen.

A potem zaczęły się cyrki…

Konkurs wystartował gładko, punkt piętnasta, wszystko szło jak w szwajcarskim zegarku. Ale to by nie był Puchar Świata, gdyby od czasu nie pojawił się w nim dodatkowy zawodnik – wiatr. Typ opóźniał wszystko, jak mógł: były przesunięcia o Hofery, tańce z belkami, chuje muje dzikie węże. W tym huraganie najdalej udało się wylądować Wellingerowi, ale wyżej od niego w tabeli był znowu ten paskudny, szczurowaty, obleśny mannerowy wafel Kraft. Żaden z naszych nie-lotów nie wdrapał się na podium, ale za to aż trzech było w czołowej dziesiątce: szósty Sierściuch, ósmy Żyła i dziewiąty Miszczunio. Potem długo nic i siedemnasty Kubacki. I znowu długo nic – Zniszczoł zajął miejsce dwudzieste siódme. Hula skończył na lokacie trzydziestej czwartej.

Oni wszyscy w sumie skończyli, bo po tej jednej serii było po zawodach. Wiatr tak się rozhulał, że skakać mogli tylko samobójcy i nie pogniewałabym się za Hofera z Sedlakiem. I Spasionego Apolla. Ach, obsada marzeń!

Z bólem wyczekiwaliśmy naszej godziny męki.

– Może nawet nas nie zajebie – mruknęłam, kiedy razem ze Zniszczołem szliśmy korytarzem do pokoju Kubackiego, już wygrzani prysznicem (nie wspólnym, jakby co, wolałabym wpaść do basenu z pijawkami. Wystarczało mi, że musiałam z nim odwalać jakieś tango-pojebango co tydzień).

– A co ty od razu taka optymistyczna?

– Bo się z tobą na rozumy pozamieniałam.

Wyszczerzył się do mnie po raz ostatni w życiu przed wejściem do pokoju Mendy.

W środku siedział główny rezydent, dyskutując z Wiewiórem i Sierściuchem. Na nasz widok wywrócił oczami i burknął coś w stylu „no wreszcie”. Cóż, nie podzielaliśmy jego entuzjazmu.

– Mustaf, jest sprawa – odezwał się Zniszczoł, zgrywając męstwo.

– No?

Spojrzał na mnie, a ja wzięłam oddech i w najlepszych możliwych słowach, ze szczegółami, opisałam sytuację sprzed dwóch dni. Przy okazji starałam się ignorować coraz intensywniejszą barwę czerwieni, która zalewała twarz Kubackiego. „Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak chciałabym umrzeć, ale umrzeć za kogoś, kogo się…” NIE! Chwila, zaraz! Nie będzie mnie tu jakaś podrzędna menda krytykować!

– CO ZROBIŁAŚ?! – eksplodował Kubacki tak głośno, że słyszeli go na wszystkich pięciu piętrach.

– A miałam jej powiedzieć, żeby spierdalała i zagrozić w ten sposób całemu śledztwu?! – odkrzyknęłam, bo dość już miałam tego skradania się przed tym jełopem.

– Gdybyś ruszyła tą swoją makówą, to byś coś wymyśliła! – warczał, aż mu ślina na wszystkie strony leciała. – Czy ty masz coś w mózgu poza żarciem i narzekaniem?!

– JAK CI ZARAZ TĘ TWOJĄ PASKUDNĄ MORDĘ LACZKIEM ZATKAM, TO…

– SPOKÓJ! – odezwał się znienacka Sierściuch.

Zniszczoł trzymał mnie od tyłu, żebym nie mogła uszkodzić tego zasrańca Szaflarskiego, a jego z kolei ręką powstrzymywał Żyła, natomiast Kot stanął między nami, trzymając nas oboje na długość ramienia.

– Socha ma rację, Mustaf, nie miała wyboru – przemówił Maciej rzeczowym tonem. No takie zachowania szanuję. – A poza tym to nie tylko jej wina, ale nasza wspólna, że nie spostrzegliśmy się w porę, że ktoś nas obserwuje. Komplikacja z Kerstin jest dość poważna, ale na szczęście Antek powiedziała jej, żeby czekała. Mamy trochę czasu, coś jeszcze wymyślimy. Ale nie spotkaliśmy się tu przecież, żeby się pozabijać.

Niech on mówi za siebie. Ja nikomu niczego nie obiecywałam.

– Kubacki znalazł ważne tropy.

Szaflarska Menda wyglądała, jakby mu się mózg zupełnie zresetował. Ja też się trochę rozluźniłam, ale nie całkiem, bo po tym zgredzie to nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać.

– Znalazłem ciekawy artykuł na temat Kruczka – odezwał się skupiony. – Piszą w nim, że Kruczek nie pozwalał innym trenerom jeździć ze sobą na zawody, mimo że miał w kadrze ich zawodników. W podobnym tonie wypowiada się o nim kilku ludzi ze związku. Podkreśla to zwłaszcza Maciusiak.

To mnie akurat nie dziwiło, bo Ojciec Maciejusz to zawsze miał minę, jakby się cytryny na śniadanie najadł. Takiemu nie dogodzisz.

– Być może – odezwał się po chwili milczenia Zniszczoł – przez to ktoś Kruczkowi groził, na przykład inni trenerzy, i dlatego uciekł, a potem zabrał swoją rodzinę.

Teoria Grzywy wydawała się logiczna, ale trochę zbyt wybujała. To Polska, nie jakiś Nowy Jork czy co tam.

– Zanim wyciągniemy z tego jakiekolwiek wnioski, musimy sprawdzić fakty – powiedział Kubacki

???

– Co masz na myśli? – wyraził moje przemyślenia na głos Sierściuch.

– Musimy sprawdzić jego dom.

– I jak niby chcesz to zrobić? – zapytałam niezbyt przyjemnym tonem, ale zaczynał mi na nowo podnosić ciśnienie.

Ostatnio doszłam do wniosku, że Księciunio w sumie nie musiał niczego szczególnego robić, psuł mi humor samym faktem, że istnieje.

– Wchodząc do jego domu? – odparł, krzywiąc mordę, jakby to było takie oczywiste.

W sumie było, ale… nieważne.

– Trzeba go dokładnie obejrzeć – ciągnął niezrażony. – Przejrzeć szafy, dowiedzieć się, czy był opuszczany w pośpiechu… I myślę, że ekipa na miejscu może to zrobić.

– Chyba do reszty zdurniałeś – warknął Kot. – Nie ma mowy!

Wybuchła kłótnia, do której swoje trzy grosze dołożył milczący do tej pory Wiewiór, krzycząc: „To niebezpieczne! Dopiero ambarasu narobicie!”. Ja też się darłam, ale dla mnie to jak skoki dla nich – sport, pasja i chleb powszedni jednocześnie. Poza tym uważałam, zgodnie z resztą, że to byłoby bardzo głupie i na poziomie myśli taktycznej Mendy. Więc nie.

Kubacki długo nie dawał za wygraną, obstawał przy swoim mimo czterech głosów przeciwko sobie. W końcu jednak, gdy Sierściuch cały się zjeżył i gotów był zaatakować choćby i pazurami, Mustaf skapitulował:

– Dobra! Odraczamy decyzję do przyszłego tygodnia. Choć wolałbym nie siedzieć bezczynnie.

W takim razie po co on jeździł na zawody?

Do końca zebrania dyskutowaliśmy o możliwych scenariuszach, za i przeciw włamaniu i o tym, jaki Horngacher to podły cwaniak. A nie, to ostatnie to tylko ja, w dodatku Zniszczołowi do ucha, jak wracaliśmy do siebie. No tak, wtedy nienawidziłam go podwójnie za zabranie ze sobą tej szpiegującej wywłoki.

Po powrocie z cudownego, emocjonującego weekendu w Oberstdorfie czekały mnie katowickie tortury w studiu tanecznym. Z tygodnia na tydzień było tylko gorzej, ale przecież nie mogłam powiedzieć rudej mendzie, że się rozmyśliłam. Choć rozpatrywałam możliwość zaciupania naszego instruktora siekierą, ale po czasie uświadomiłam sobie, że nic by to nie dało – Zniszczoł znalazłby sobie nowego. Niestety, minionych siedmiu dni nie można było uznać za dobre, bo nie przybliżyły nas nawet na krok do znalezienia Kruczka, za to wywołały chaos i podział. A to wszystko dzięki Kubackiemu.

Ledwie zdążyłam się upokorzyć na lekcji tańca, już musiałam pakować manatki. Lecieliśmy do Sapporo, a potem czekała nas próba przedolimpijska w Pjonczang. Nie dość, że skośnoocy, to jeszcze ten Szwab! I zima pieruńska! Trzeba mieć twardą dupę na nieszczęśliwe wybryki losu.

I niektórym przyjdzie się o tym szczególnie mocno przekonać.

Po pięciu miesiącach, ale wreszcie do Was wracam! Nie zapomniałam! Ale dorosłe życie trochę wciąga, plus muszę przyznać, że mam wrażenie, że trudno mi wrócić do „literackiego” trybu. Ale postaram się to zmienić. Pamiętam o Was i o Tośkach caluteńki czas. Co więcej, w planach mam trzecią część, so brace yourselves! Martwi mnie tylko, że nikt tu prawie nie chce komentować. To nie działa pozytywnie na moją motywację.

A tak w ogóle to mam newsa. Jestem już na Wattpadzie! Znaczy się byłam już wcześniej, ale dla tych, którym wygodniej tam czytać, wrzucam pełne teksty, nie tylko fragmenty. Podlinkowałam Wam mój profil pod odpowiednim słowem. :D Można tam sobie przypomnieć pierwszych Tośków, bo na bieżąco dodaję kolejne (poprawione) rozdziały.

A Wam jak się podobało? Staram się jak mogę, żeby wrócić na Tośkowe tory. Miejcie to na uwadze, zanim mnie zjecie.

A w ogóle to skoki za 13 dni! Yay!