4. Jak zostać kołczem

No, you don't have to wear your best fake smile

Don't have to stand there and burn inside,

If you don't like it

And you don't have to care, so don't pretend

Nobody needs a best fake friend,

Don't hide it

James Bay – Best Fake Smile

Najpierw miała miejsce krótka akcja ratownicza, polegająca na przywróceniu Kusego do życia. To znaczy on żył, ale ledwie. Kubacki i Zniszczoł wytargali go z mojego progu i zawlekli na kanapę w salonie, gdzie dostał ciepłą herbatę i bułkę mleczną. I ręcznik, bo mimo że na zewnątrz pizgało złem, on był spocony jak świniak i trochę mu się lało z nosa. Chyba z samych Buczkowic przyleciał. Potem dopiero mogliśmy z czystym sumieniem zacząć go molestować pytaniami. Po zeszłorocznym Harrachovie ta zabawa sprawiła mi wiele radości.

Jestem wam winna małe wyjaśnienie, to jest – Kubacki ze Zniszczołem mieli wczoraj do załatwienia coś ważnego, przez co nie czekali na mnie zbyt długo. Tym czymś było zaprzęgnięcie pozostałych kadr do poszukiwań Kruczka. Oni mają nasrane we łbie, jak Milkę z herbatnikiem kocham. Rozumiem, że my, bo jakby nie było, stanowimy jego zespół wsparcia wszelakiego, ale że reszta jełopów? Ale najlepsze, że tamta hołota zgodziła się bez mrugnięcia okiem. Ja nie wiem, czy kierowała nimi miłość do Treneira czy brak adrenaliny w życiu – a można ich o to podejrzewać, bo skoki po dziesięć metrów na skoczni dużej raczej zbyt emocjonujące być nie mogą.

Zatem kiedy Kusy przestał przypominać oblodzoną kupę szmat, przystąpiliśmy do akcji.

– Niby skąd to wiesz? – Menda przywdziała na twarz tę swoją minę detektywa Monka i wgapiała się w Kłuska z uwagą. Musiałam wywrócić oczami, bo bym tego psychicznie nie zniosła.

– Chcieliśmy z chłopakami tam zawitać. No wiesz, kontrolnie, jak nam kazałeś. – Kusy upił głośno wielki łyk gorącej herbaty, trzęsąc się jak Ruscy przed kontrolą antydopingową. W ogóle się nie poparzył. – Dzwoniliśmy tak, że Krzychu prawie dzwonek zepsuł, a tam nikt nie otwierał.

– Może po prostu ta wariatka na zakupy pojechała – odparłam, bo widziałam, że się kolega nielot pali do tworzenia teorii spiskowych.

Ale ten pokręcił energicznie czerepem.

– Nie ma szans. Wracaliśmy co kilka godzin. Żywej duszy tam nie uświadczysz, a Titus wczoraj widział, że jej teściowa dzieci przywiozła. Nikogo nie ma. – Na chwilę zapadła cisza, przerwana tylko potężnym siorbnięciem herbaty w wykonaniu Kusego. Nagle oczy urosły mu do wielkości pięciozłotówek. – Myślicie, że ich też porwali?!

– Tak, kurwa, ufoludki ich porwały – warknął Kubacki.

– TU JEST DZIECKO, CIEMNA MASO! – krzyknęłam prosto w twarz księciuniowi szaflarskiemu, bo najwyraźniej paraliż mózgu zaczynał mu się rzucać na inne organy.

Tymek zachichotał złośliwie gdzieś pod moją pachą.

– Kubacki, ty się prosisz o wpi... – zerknęłam w dół na kuzyna. – ...wpisanie na moją czarną listę.

– Wpisanie? – zdziwiła się Menda. – Ja myślałem, że jestem jej niepodzielnym królem.

Zniszczoł zmarszczył brwi.

– Właśnie – odezwał się. – Gdybyś miała czarną listę, ile byłoby na niej osób?

– …cały świat? – wciął się nowotarski księciunio.

Zmroziłam go spojrzeniem, na które odpowiedział chochlikowatym śmiechem.

– Nie martw się, Zniszczoł, wpisałam cię na nią, skoro tylko cię zobaczyłam – ucięłam. – Czy możemy wrócić do tematu?

I najlepiej do tematu usuwania Szaflarskich Mend, żeby konwersacja lepiej poszła. Jak sobie Kruczkowie na wakacje wyjechali, to mnie to nic a nic nie obchodzi.

Nie no, obchodzi. Przesz się zobowiązałam…

Wywróciłam oczami.

– Może chociaż spróbujemy się do nich dodzwonić? – zaproponował Zniszczoł, który chyba jako jedyny z całego naszego pierdolnika myślał logicznie. To dopiero zagadka – cymbał i myślenie. W dodatku logiczne…

Wszystkie oczy nagle zwróciły się ku mnie, a ja zauważyłam to dopiero po kilkunastu sekundach, bo pomagałam Tymkowi otworzyć batona.

– No chyba was… sutki swędzą – odparłam, w ostatnim momencie zmieniając drugą część swojej wypowiedzi. – Wystarczy, że musiałam z tą wariatką spotkać się en face. Teraz wasza kolej się pomęczyć.

Ale oni nie ustępowali.

– Kubacki może zrobić coś pożytecznego, bo jeszcze niczego takiego od początku naszego śledztwa nie uczynił.

– Dzwoniłem do ciebie – odpowiedział, przywdziewając na gębę ten swój jadowity uśmieszek. – To jak spotkanie z pięcioma takimi wariatkami.

Gdyby było to legalne, rzuciłabym w niego kuzynem, ale lekarz kazał mi kontrolować gniew, więc smagnęłam go tylko mokrym, zakręconym w marchewę ręcznikiem, którym wcześniej wycierał się Kusy. Mustaf dostał w łapsko, że aż musiał nim potrząść z bólu.

– JESTEŚ PSYCHICZNA!

Po tym przyjemnym oznajmieniu Kubackiego półmózga, nie trwało pięć minut, a cała ekipa znalazła się poza obrębem posiadłości Rudeckich. Gości moich żegnały pociski z ich własnych butów, których nie zdołali założyć przed wyjściem. Tak im było spieszno!

Ale niech znają moje dobre serce, w końcu, jak już wielokrotnie wspominałam w zeszłym roku, ordynarną świnią nie jestem, więc kiedy zniknęli z zasięgu mojego wzroku, wykręciłam numer do Agaty Kruczek. Po kilkunastu sygnałach włączyła się poczta głosowa. Spróbowałam kilkakrotnie jeszcze się z nią skontaktować, ale w efekcie już przestałam słyszeć sygnał połączenia, a samą informację, że abonent ma wyłączony telefon lub jest poza zasięgiem sieci… co było ciekawe. Sama go wyłączyła czy bateria się wyczerpała? Na przykład… gdzieś na śmietniku. A może rzeczywiście jest gdzieś, gdzie nie ma zasięgu.

Może w jakiejś piwnicy.

Otrząsnęłam się prędko z mrocznych wizji i zajęłam swoimi sprawami.

Minęło może z pół godziny, które poświęciłam na ogarnięcie bajzlu, jaki zostawiły po sobie nieloty kruczkowe, a dzwonek do drzwi ponownie zabrzęczał. Serdecznie życzyłam domniemanemu gościowi, żeby nie był żadnym z moich współpracowników.

Ale był.

Wywróciłam oczami, odwracając się do niego tyłem i wchodząc do środka.

– Czego chcesz?

– Pogadać – odparł Zniszczoł, zamykając drzwi i zrzucając płatki śniegu ze swoich rudych włosów.

Nie, żeby było w tym coś niezwykłego. Podłogę mi paskudził, jełop durny.

– Nie nagadałeś się te pół godziny temu?

Aleks spojrzał na mnie karcącym wzrokiem, więc uniosłam dłonie w geście kapitulacji.

– Trudno się z tobą rozmawia, kiedy wrzeszczysz.

Oj, tam, oj, tam.

– Gdybyś nie sprowadzał Kubackiego, wrzeszczałabym o wiele mniej.

Grzywa zaśmiał się tylko, kręcąc głową. Znał mnie zbyt długo, żeby wiedzieć, że wszelkie próby naprostowania mojej spaczonej osobowości są bezcelowe. Raz mnie wysłał do specjalisty i być może specjalista jest teraz w gorszym stanie niż ja przed rozpoczęciem terapii.

Zniszczoł powlókł się za mną do kuchni.

– Chcesz coś do żarcia? – pokręcił głową. – Do picia? – znowu pokręcił głową. – No to czego ty chcesz?

– Już mówiłem. Pogadać.

Wzruszyłam ramionami, zaczynając robić sobie herbatę.

– No to gadaj.

Zapadła chwilowe milczenie, które zagłuszał czajnik elektryczny. Zastanowiłam się, gdzie jest Tymek, ale przypomniało mi się, że przecież poszedł oglądać bajki do salonu, więc odetchnęłam z ulgą.

– Mam problem.

Wow, jestem w szoku.

– Myślałam, że to już ustaliliśmy. – Odwróciłam się do niego ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy, a on skarcił mnie spojrzeniem.

– Nie bądź wredna.

– No przecież nie jestem…

Borze zielony, nawet zażartować głupio nie można, bo od razu wszyscy się robią poważni i jacyś nie w humorze. Ale ze mnie żartować sobie już można, wtedy wszystko jest w porządku. Zaprawdę, powiadam wam, nie ma sprawiedliwości na tym świecie.

Zalałam earl greya, posłodziłam miodem (bo cukier to biała śmierć!) i wskazałam Zniszczołowi miejsce przy stole, bo sierota stała pod ścianą jak jakiś kujon na szkolnej dyskotece. Już chciałam go zapytać, co to za wielki problem go trapi, ale sam wyskoczył jak ten Filip z konopi:

– Martwi mnie twoja relacja z Agatą.

Zaczęłam się krztusić herbatą. Przez tego bęcwała HERBATKA BY MNIE ZDRADZIŁA!

– A raczej jej brak – ciągnął nieprzejęty.

Ja tu, kurde, walczę o życie, a tego tylko jego Agatka interesuje! Przyjaciel od siedmiu boleści się znalazł.

Odkaszlnęłam ostatni raz, ciesząc się z odzyskanego żywota, i spojrzałam na niego jak na debila, którym – ku mojej wielkiej rozpaczy – był. No bo jak to tak – brać ślub po roku? Okej, może nie ma na to zasady, ale ona po prostu… nieważne.

– A dlaczego to takie ważne? – spytałam, bo wizja tworzenia więzi z przyszłą panią Zniszczołową nie napawała mnie zbytnim optymizmem, że się tak eufemizmem posłużę.

– Bo ty jesteś moją przyjaciółką, a ona przyszłą żoną, więc będziecie się często widywać i chciałbym, żeby nie było żadnych problemów?

A ja bym chciała trafić szóstkę w totka i jeść codziennie słoik nutelli bez ryzyka cukrzycy, chorób żołądka i nadwagi. Nie można mieć wszystkiego, bejbe.

– No to chyba lepiej, jak będziemy miały do siebie neutralny stosunek? Wtedy na pewno problemów nie będzie. – Czy to nie proste?

– A nie chcesz nawet spróbować jej poznać? – zapytał z wielką nadzieją w swoich wielkich niebieskich ślepiach.

Przeanalizujmy fakty.

Olała go w Willingen, omamiła tak, że ledwie pamięta, co to próg, a linię punktu konstrukcyjnego zna na pamięć, bo mógł się na nią pogapić z buli wielokrotnie; jest sztuczna, dziwna i… nie wiem, może wcale nie jest taka zła, tylko ją demonizuję? W każdym razie pomysł ten jest zły, bo ja nie umiem posługiwać się kobiecymi relacjami. To u mnie nie wypala, bo ja prawie nie jestem babą. Nie znam się na babskich rzeczach – chyba że mowa o jedzeniu w dużych ilościach i tyciu. Raz w życiu, przy okazji fatalnego guza nabitego przez Żyłę (BEZ KOMENTARZA), użyłam tuszu do rzęs na randkę spotkanie z Fannemelem. Ale to był wyjątek! Miałam wstrząśnienie mózgu! Czy coś. To znaczy – pewnie miałam, ale gdzie by cię tam jaki Kazach dobrze przebadał. Oni w ogóle mają szpitale?

Chyba zgubiłam wątek.

Wzruszyłam ramionami.

– Mi to tam lotto – odmruknęłam, skupiając się na herbatniku w kształcie ułamanego serduszka – jednym z tych, które ciotka zostawia zawsze na stole.

– No weź – odezwał się Zniszczoł tym swoim błagalnym tonem, od którego robiły mi się wrzody na żołądku. Zaczęłam łamać herbatnika w drobny mak. – To dla mnie ważne.

A dla mnie ważny jest święty spokój, a jakoś nikt nie pali się, żeby mi go dać.

Moja skromna pensja asystentki nie obejmuje użerania się z kimś spoza kadry, więc wcale nie miałam obowiązku się z nikim zaprzyjaźniać. Ja już mam nerwy wystarczająco zszargane, żeby swoje grono znajomych poszerzać o kolejne przyczyny tachykardii. Problem w tym, że jakiś rok temu moja znajomość ze Zniszczołem dawno przekroczyła ramy znajomości czysto zawodowej (tylko bez zbędnie kosmatych myśli proszę) i, niestety, od tego nie mogłam wymigać się jakimś paragrafem w mojej umowie.

Westchnęłam ciężko. Może nie powinnam była odmawiać Doktorowi Prozakowi tych psychotropów, bo teraz to by mi się przydała cała ich garść.

– Niech ci będzie, jełopie. – Końcówkę mojej odpowiedzi zagłuszył jego okrzyk radości. – Ale nie mam zamiaru odwalać żadnego teatrzyku! I niech ona się ze mną skontaktuje, czy coś.

Zniszczoł przystał na te warunki z irytującym, acz charakterystycznym dla siebie entuzjazmem, od którego odbijało mi się oranżadą z komunii. Zachodzę w głowę, jakim cudem w ogóle doszło do tego, że się zaprzyjaźniliśmy.

A, no tak. On nie miał komu marudzić po nieudanych skokach, a ja nie miałam kogo bić w chwilach frustracji. Czyż nasza symbioza nie jest na miarę friendship goals?

Później jedliśmy (kto jadł, ten jadł) lody i czekoladę, oglądając bajki z Tymkiem. Potem bawiliśmy się z nim w Indian. Zniszczoł coś bredził o tym, że cieszy się, że zostałam przy kadrze, ale nie słuchałam go za bardzo, bo co za dużo, to niezdrowo, i jego gadki też się to tyczyło. W wysokich dawkach bywał zagrożeniem dla naturalnej flory bakteryjnej żołądka.

Byłoby łatwiej mi wszystko to znosić, gdybym wróciła do życia na walizach, a Kruczek nie zniknął sobie ot, tak, w pizdu. Ale biednemu to zawsze wiatr w plecy i trener poza zasięgiem.

* * *

Dzień później bandę nielotów spakowano w busik kadrowy i wysłano… do Wisły. Czyli, na ten przykład, Zniszczoł z Wiewiórem znowu tak daleko na zawody nie mieli. Byłam pewna, że wreszcie wrócę do roboty, ale nic z tego. W związku z nieobecnością selekcjonera kadry narodowej, konieczne było znalezienie mu zastępstwa. Jestem przekonana, że ten spasiony Adonis, tak zwany prezes Polskiego Związku Narciarskiego, podjął decyzję dotyczącą nowego tymczasowego nadzorującego dla nielotów (bo przecież to przedszkole nie może funkcjonować bez swojej pani nauczycielki) z myślą o tym, żeby mi w pięty poszło.

Otóż grecki pojeb wybrał Macieja Maciusiaka.

Kto ma dobrą pamięć, ten pewnie od razu skojarzy, że facet ma na mnie uczulenie (ze wzajemnością) i absolutnie nie zgodził się na to, bym pełniła funkcję jego asystentki. Kiedy Tajner oznajmiał mi to przez telefon, zaczęłam żałować, że jednak nie pofatygowałam się pod skocznię, bo bym mu mogła od razu ten pomarszczony ryj przemeblować tak, że TVP miałoby od niego spokój do końca sezonu. Odwarknęłam coś w stylu: Dzięki, kurwww…de, za informację. Niniejszym nie pozostało mi nic innego, jak zabrać dupę w troki i wrócić do Katowic. Mogłam niby oglądać skoki, bo wciąż miałam akredytację, ale bez Treneira jakoś dziwnie było mi to oglądać. Nie miałam na to ochoty. W ogóle chciałam znowu tylko wrócić do siebie i zaszyć się tam tak długo, aż śnieg stopnieje. Albo wróci Kruczek, zależy, co byłoby pierwsze.

Ale nawet w swojej klitce katowickiej nie zaznałam spokoju. Pomijając moje koszmary z koronką i nieznanym amantem w roli głównej, chyba zupełnie zapomniało mi się, co obiecałam kilka dni wcześniej jełopowi wiślańskiemu i przypomniało mi się, jak z wielką dozą łaski, wycierając tłuste od chipsów palce w bluzę i pauzując mój ulubiony film, to jest Dumę i uprzedzenie (ze względu na ironię austenowską, nie dla historii miłosnej, dziady podstępne), odebrałam połączenie od nieznanego numeru.

– Ta? – burknęłam, ledwie powstrzymując beknięcie prosto w słuchawkę.

– Eee, Tośka? Znaczy się Antek?

– Znaczy się kto mówi? – zmarszczyłam brwi, przechodząc z żulowskiego półleżenia w wyprostowany siad.

– Agata. Włodawska.

Aha. Proszę o szybką eutanazję.

I w ten sposób, mając w pamięci obietnicę złożoną Zniszczołowi kilka dni wcześniej, chcąc nie chcąc zgodziłam się na zaproponowane przez nią spotkanie. Dwa dni później stałam obok fontanny na katowickim rynku, cała w śniegu i niezadowolona z życia. Miałam nadzieję, że chociaż w Zakopanem jełopy sobie jakoś poradzą, bo w Wiśle to tylko Kamil i Kamil. A może by tak Zniszczoł choć raz. Albo Kubacki. To nie. Po co. Śnieg na buli też trzeba uklepać, a jakże.

Przypomniało mi się to słynne Klingenthal, w którym cymbał rudy ukląkł na oczach wszystkich i poprosił swoją ukochaną o rękę. Od tamtej pory nie mogę pozbyć się ślubnego koszmaru i nie czuję się ogólnie zbyt dobrze. Nie bardzo wiem, jak przekazać jełopowi, że tak jakby nie pochwalam jego wyboru. Wiedziałam o nim dużo wcześniej, ale nie mogłam się zdobyć na rozmowę. Ja po prostu nie jestem człowiekiem, z którym konwersacja należy do łatwych i to są słowa mojego terapeuty. W tym jednym się zgadzaliśmy. Co nie oznacza, że nie jestem człowiekiem i nie mam jakichś tam swoich przemyśleń. Czasem tam się ze mną da gadać. Tymek to potrafi, o. I Zniszczoł, ale on jedynie przez większość czasu – jego szczygiełkowatość doprowadza mnie niekiedy do szewskiej pasji, a szewska pasja to mój konik i wolę się nią nie popisywać przed szerszą publicznością, bo będzie jak przed terapią – ludzie zaczną się mnie bać nawet wtedy, kiedy w dłoni będę trzymać tylko gumową łyżkę do karmienia dzieci.

Zniszczoł chce być dorosły, a mnie się wydaje, że nim kieruje pewien męski ośrodek zastępczy dla mózgu, który umiejscowiony jest nieco poniżej pasa. I nie, nie jest to pępek.

Ale co ja tam wiem. Miałam w życiu zaledwie jednego faceta, który zrobił mi z życia jesień średniowiecza i tyle go widzieli. Więc, naturalnie, pozwolę Zniszczołowi ślepo brnąć w ten życiowy błąd, przyglądając się temu biernie. Bo w końcu od czego są przyjaciele, co nie? Od tego, żeby otrzepać dupska temu drugiemu, jak już się spektakularnie wypierdoli.

Zobaczyłam Little Miss Perfect na horyzoncie i od razu musiałam sobie warknąć w wielki szal, który zakrywał moją twarz do nosa. Prawdę mówiąc liczyłam, że mnie wystawi – wtedy mogłabym na nią skuteczniej psioczyć. Odwróciłam wzrok w kierunku kiermaszu świątecznego po mojej lewej stronie, bo zapachy kiełbasek, przypraw i pierników jakoś podnosiły mnie na duchu, jej widok – nie bardzo. Pewnie będzie chciała szlajać się po sklepach albo iść na manicure, przemknęło mi przez myśl ponuro. Moje paznokcie prawie nie istnieją, nie mówiąc o tym, że szafa składa się z t-shirtów, kilku par jeansów, kurtek sezonowych i różnych kolorów adidasów. A, no i mam tę kiecę z Kulm, ale nie założyłam jej ani razu od tamtego czasu. Złe wspomnienia. I dodatkowe kilogramy.

– Cześć! – Świetnie, a więc trafił mi się drugi szczygieł.

Odburknęłam to samo.

– Co masz ochotę robić?

Utopić się w tej fontannie za mną.

– Nie wiem. Nie lubię szopingu ani niczego takiego.

Ku mojemu zdziwieniu, moja niechętna postawa wcale nie zniechęciła Włodawskiej; ta przytaknęła tylko głową, zastanawiając się nad alternatywą. Pewnie ją cymbał ostrzegł, że będę trudna w obyciu.

– A co lubisz? Może masz ochotę na kawę albo herbatę i coś słodkiego? Możemy wpaść do Caffe Kattowitz.

W zasadzie byłam głodna, ale od rana chodziło za mną coś innego.

– Jeść lubię. Pizzę. I oglądanie wszystkich odcinków Przyjaciół.

Przyszła pani Zniszczołowa posłała mi szeroki uśmiech.

– Stoi!

Godzinę później wylegiwałyśmy się na mojej kanapie, zajadając się pyszną pizzą z mnóstwem dodatków, oglądając mój ulubiony serial od początku. Było mi to na rękę, bo jak się przeżuwa, to nie wolno gadać. A ja przeżuwałam bardzo często. Wymieniłyśmy kilka uwag na temat głupoty i irytującego charakteru Rachel Green, Agata zrelacjonowała mi konkursy w Wiśle od kuchni, ja powiedziałam kilka słów na temat tego, jak wyglądało moje życie, zanim wmieszałam się w skoczne bagno, a potem…

– Właściwie jak się poznaliście z Olkiem?

Ja nie znam żadnego Olka, co najwyżej Grzywę. Poza tym spodziewałam się tego pytania, ale stwierdziłam, że metodą wyparcia nie padnie ono podczas naszego jakże przemiłego spotkanka. Najwyraźniej za słabo wypieram. Zacznijmy od tego, że tamto wydarzenie też systematycznie staram się wyprzeć z pamięci, ale ciągle z tym samym beznadziejnym efektem.

– Dużo mówił o tobie na początku naszej znajomości.

Prawie zadławiłam się kawałkiem kurczaka. Ja pierdolę, jedzenie czyha na moje życie. Jak nie herbata, to pizza, dajcie żyć…

Jak to dużo mówił? Znaczy się co? Przecież wtedy już się znaliśmy jakiś… miesiąc. Choć w sumie, licząc od lipca, prawie pół roku. Rozumiem, gdybym wtedy była brejkin njusem w kadrze, ale moja obecność tam to była przedawniona sprawa, więc czego on tej biednej Włodawskiej tyle o mnie opowiadał? Chyba że miało to właściwości terapeutyczne i spowiadał się z rzekomych trudów przebywania ze mną prawie codziennie, ale przecież ja mu zawsze służyłam pomocną dłonią, więc wykluczam tę opcję! I wcale nie byłam wrzodem. Co najwyżej często miewałam złe dni.

Chrząknęłam sobie, co by nie było znać, że mnie ten tekst mocno zmieszał. Nie był to poziom półobrotu z nart Żyły, ale to wciąż było mocne.

– No cóż, wpadłam na nich, biegając przy skoczni. To znaczy zaplątałam się w siatkę, przyprowadził mnie jakiś ochroniarz, a Zniszczoł się wymądrzał, więc mu przygadałam, żeby się odczepił. Nie odczepił się, chciał moje imię, a podała mu je przypadkiem moja ciotka, która w tamtym momencie do mnie zadzwoniła. Później on, Mustaf, Muraniek, Wiewiór, Kamil i Ziober przyszli kiedyś do restauracji wujostwa, w której co roku w wakacje pracowałam. Wywaliłam na nich gorące dania. – Wspaniałomyślnie pominęłam fragment z moją facjatą w bliskim sąsiedztwie Stochowych dwóch złotych wisiorów. – Potem Mustaf naprawił mi auto. – Żal serce ścisnął na myśl o moim wysłużonym matizie, ale szybko mi przeszło, bo przypomniałam sobie, jak Menda się przy tym wymądrzała. – Potem podstępem wkręcili mnie w pracę u Kruczka. To tak w dużym skrócie.

– A w mniejszym skrócie? – Włodawska najwyraźniej poczuła się mocno zachęcona, bo z niecierpliwością czekała na ciąg dalszy.

Bosko. Od zawsze uwielbiałam opowiadać o swoich największych porażkach życiowych.

Niezbyt entuzjastycznie zabrałam się do szczegółowego opisu mojej znajomości z nielotami kruczkowymi. Muszę przyznać, że wcześniej nikomu o tym nie opowiadałam i z boku historia nadawała się na jakieś mdłe fanfiction, o ile w ogóle istnieją ludzie na tyle psychiczni, żeby pisać o tych wychudzonych pojebach z nartami. W każdym razie na żywo daleko było mi do życia jak z fanowskiej fantazji i zapewniam, że nikt nie chciałby się znaleźć na moim miejscu. Życie z tą bandą wywołuje ciężkie choroby psychiczne i wrzodowe. Ogólnie nie polecam. Najważniejsze jednak, że wybranka Zniszczołowego serca była zadowolona i dopytywała mnie o jakieś szczegóły. Pytała nawet, czemu tak bardzo nie trawię Kubackiego, ale odmówiłam dłuższej odpowiedzi, tłumacząc, że musiałaby ze mną spędzić tydzień, żebym jej to mogła dobrze wyłożyć.

Nie bardzo mnie to interesowało, ale przecież nie mogłam szczygłowi na złość robić, więc spytałam od niechcenia:

– A wy jak się poznaliście?

Jej twarz od razu cała rozciągnęła się w uśmiechu; przez to tak strasznie przypominała mi szczygła, że aż się wzdrygnęłam.

– Znałam go z widzenia z uczelni i przede wszystkim z telewizji. Pisałam pracę licencjacką o skokach i stwierdziłam, że z wszystkich skoczków on wydaje się najmniej… szkodliwy. Spotkaliśmy się w sprawie wywiadu. Jakoś tak wyszło, że tuż przed wyjściem z kawiarni Olek zapytał mnie o numer w razie, gdyby coś sobie jeszcze przypomniał. – Włodawska zaśmiała się uroczo do porzygu. – Użył go potem, żeby zaprosić mnie na wasz trening, ale nie mogłam przyjechać. Ale do Zakopanego dwa miesiące później już mogłam, co z pewnością pamiętasz. – Ku własnemu nieszczęściu. – Przed świętami zadzwonił i spotkaliśmy się, bo szukał pocieszenia po kiepskich konkursach…

Halo, stop. Co takiego? Szukał pocieszenia? U NIEJ?!

JAK JA GO ZA FRAKI WYTARGAM, TO GO MATKA RODZONA Z WYCIERACZKĄ POMYLI! A JA TO CO?! PIES?! JA SOBIE WYPRASZAM!!!

Miałam ochotę natychmiast zadzwonić do głąba i nagadać mu tak, żeby mu w pięty poszło, ale olałam sprawę, bo przecież zadzwonił, jak byłam w tym zasranym Engelbergu, zdradzona i pozostawiona na pastwę Kubackiego, zmaltretowana psychicznie i fizycznie etcetera. Niemniej jednak skoro uważał mnie za psiapsiółkę, to po kiego grzyba dzwonił do niej?!

Nie za bardzo wsłuchiwałam się w monolog Włodawskiej, bo zajęta byłam projektowaniem tortur, zarówno cielesnych, jak i duchowych, jakimi zamierzałam uraczać Zniszczoła przez najbliższe miesiące w ramach kary za nielojalność. Już ja mu pokażę spowiadanie się Agatkom-sratkom. Coś tam jednak usłyszałam. Że niby już koło Turnieju Czterech Skoczni czuła, że jest zakochana (a ja musiałam słuchać jego wywnętrzeń. Może lepiej zrobił, że jej się żalił? Cymbał z wozu, babie lżej!), a potem w Zakopanem po konkursach byli na randce i było tak cudownie, och, ach, podstawcie mi wiadro, bo będę rzygać. Fascynujące. Proszę łaskawie o zapisanie mi tego na kartce, włożenie do koperty i wsadzenie sobie w dupę. No i potem ta Planica, sama wiesz…

Czy ta wiedźma nie miała za grosz honoru? Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Zniszczoł powiedział to wszystko, żeby mi na złość zrobił, więc jak bardzo trzeba być pozbawionym taktu, żeby o tym wspominać GŁÓWNEJ ZAINTERESOWANEJ? Ja jestem menda i wrzód, i okazjonalnie ordynarna świnia, ale jeszcze mnie mózg nie boli, żeby odwalać takie kaszany.

Już mi się czoło zmarszczyło, już chciałam interweniować, nie powiem, całkiem wulgarnie, ale potem przyszło mi do głowy, że być może ona wcale o tym nie wie. Bo Zniszczoł jej nie powiedział. W sumie gdyby to zrobił, nie byłoby w ogóle tego spotkania (ku chwale Najwyższemu), nie wspominając o tej marnej podróbie konwersacji. No raczej nikt nie chciałby usłyszeć, że wcale nie jest taki super, że to było kłamstwo w celach niższych.

Pojebany ten Zniszczoł.

– …ale zawsze o tobie wspominał. – O, i takie newsy mnie już interesują. – Mówił, jak bardzo mu pomagasz i go wspierasz. – Oh, stop it, you! Bo się zarumienię… – Choć czasem trudno z tobą wytrzymać.

ODEZWAŁ SIĘ TEN MIŁY W OBYCIU, KUŹWA!

– I vice versa – odmruknęłam.

Włodawska się zaśmiała.

– Myślisz, że nam się uda?

Czy wyrzucanie gości za okno jest legalne?

Przysięgam, że Zniszczoł mnie za to ostro popamięta. Z nartami w dupie będzie latał, a nie na skoczni, o!

– No wiesz, tego nikt nie wie – palnęłam na szybko jakiś oklepany frazes. – A ja tam się na związkach nie znam.

Za to na torturach i owszem. I twój wybranek niedługo się o tym przekona.

Włodawska wyglądała, jakby się zmartwiła, ale mało mnie to obeszło, bo po dwóch godzinach towarzystwa zapragnęłam ponad wszystko w świecie znowu być sama. Na szczęście chwilę później moja najdroższa koleżanka Agatka stwierdziła, że na nią już pora, a to była jak muzyka dla moich uszu. Odliczałam minuty do jej wyjścia, kiedy się ubierała i kłapała bez sensu ozorem o uczelni, trenerze i innych tego typu bzdetach (a mnie, jako jednemu ze śledczych nie wolno było ujawniać żadnych informacji na temat postępowania śledztwa. Ba, byłam przekonana, że ona o nim nawet nie miała bladego pojęcia). Już planowałam, ile przyjemnych rzeczy zrobię, kiedy wreszcie sobie stąd pójdzie (wliczając w to dojedzenie jej pizzy; chociaż taki z niej pożytek). Tymczasem ona, stanąwszy za progiem mojego mieszkania, wypaliła nagle:

– Cieszę się, że Olek ma w tobie przyjaciółkę.

Posłałam jej coś na wzór uśmiechu dobermana z zatwardzeniem (to i wiele innych rzeczy się u mnie nie zmieniło), po czym pożegnałyśmy się, a ja zamknęłam drzwi.

Co ich wszystkich tak ostatnio pojebało z tymi wyznaniami?!

* * *

Kolejne dni mijały jak z bicza strzelił, tymczasem ja nadal hodowałam sadło w domu, umierając z nudów. To znaczy – umówmy się. Ja jestem leniem zawodowym i dla mnie brak zajęcia to też zajęcie i ja sobie świetnie w czasie wolnym przyjemności potrafię zorganizować. Oglądałam więc filmy, jadłam i spałam na przemian. Tylko że teraz to ja wszystko robiłam w stresie, bo wiedziałam, że w umowie miałam jasno zapisane, że mam ZAPIERDALAĆ, a nie się OPIERDALAĆ, więc bałam się, że lada moment pociągną mnie do jakiejś odpowiedzialności finansowej za niewywiązywanie się z obowiązków. Tyle że jak ja miałam pracować, skoro na czele naszej bandy nielotów nadal stał ten ułom Maciusiak? Pozostawało mi tak czekać na łaskę lub niełaskę PZN-u i ich decyzję co do dalszego postępowania w związku z trenerem kadry narodowej. Żyłam więc sobie z dnia na dzień, zerkając co chwila na telefon, czy aby nie przegapiam momentu, w którym któraś z gadających głów nie jest łaskawa, by do mnie przekręcić. To głupie, wiem. I zupełnie do mnie niepodobne. Ale dla mnie zima bez tej zgrai ornitologicznych niewypałów była najzwyczajniej w świecie dziwna.

A najgorsze, że nie mogłam na nich mówić już niewypały, ku własnej rozpaczy. Bo taki Stoch (choć on nigdy się do tej kategorii nie kwalifikował) wygrał sobie Orła, a wcześniej Kot był drugi w Lillehammer! No i Żyła całkiem nieźle skakał. W końcu ktoś na tym podium TCS-u z Kamilem musiał stać. No i Kubacki. Taki czwarty do brydża, czy jak to się tam gada. W drużynie jeszcze siary nie robił. Indywidualnie powinien zaprzestać kariery. No ale to w końcu Menda, czego można się po nim spodziewać? Przesz on się z tym swoim ego na żadne podium nie zmieści. Trochę mi to było nie w smak, bo jakby utraciłam część argumentów, dla których mogłam się wymądrzać, ale koniec końców menda pozostawała sierotą i nielotem, a to mi humor zrazu poprawiało. Od razu była rada i ukontentowana życiem.

Kolejne zawody miały się odbyć w Zakopanem, więc sobie ekipa bimbała w najlepsze. Żaden z nich nie musiał pakować waliz, co najwyżej wcześnie wstać, żeby dojechać na trening. Tak sobie myślałam – nie jakoś wyjątkowo intensywnie, co to, to nie, narciarze z wozu, Sosze lżej, znowu bez przesady – co jełopy robią, kto ich ogarnia, kto teraz marznie pod Wielką Krokwią, modląc się, żeby ta szopka zwana treningiem się już skończyła. Pewnie sam Masiusiak z asystentami. Ale czy oni w ogóle byli w stanie się zebrać? Czy ktoś obudził Żyłę na czas? Czy ktoś wysłał snapa Sierściuchowi z godziną rozpoczęcia? Czy ktoś sprawdził, czy się Zniszczoł zabrał rękawiczki? I trzeba by koniecznie sprawdzić, czy się aby Skrobot nie opierdala.

Przecież oni beze mnie to jak bez ręki! W dodatku prawej!

Z drugiej strony, radzili sobie jakoś przez ostatnie trzy tygodnie, więc pewnie i teraz jakoś to szło. Zresztą do zawodów zostało kilka dni, więc nadal liczyłam, że może okażę się potrzebna beze mnie wszystko jebnie i wtedy wejdę ja, cała w logach sponsorskich PZN-u. Wcielę się w rolę (odwieczną zresztą) zbawicielki kadry, najważniejszej osoby w sztabie, bohaterki narodowej. W książkach do historii będą o mnie pisać. Dzieci będą ze mną nosić plecaki do szkoły, piórniki i zeszyty, a dorośli kupować zestawy pościeli z moją podobizną.

Chociaż nie wiem, czy przez taki ryj nie spierdoli się drukarka, ale spróbować warto. W końcu gnoma nie przypominam, do poziomu Kubackiego jeszcze mi daleko.

Koniec końców zaczęłam rozkoszować się cudowną katowicką idyllą bez bandy cymbałów na nartach i w sumie od dwóch dni nie wiedziałam, gdzie posiałam telefon. Było mi to na rękę. Oni płacili mi kasę, chociaż nic nie robiłam. Oto prosta recepta na to, jak się nie narobić, a zarobić.

I pomyśleć, że tyle czasu psioczyłam na PZN! Może ja Apollinowi czekoladki wyślę? Albo lepiej nie, bo jeszcze mnie od źródła finansowania odetnie i tyle będzie z rajskich wakacji. Dojdzie do tego, że będę musiała iść do jakiejś normalnej pracy. A niech mnie ręka Boska broni!

Wyobraźcie więc sobie moje zdziwko, kiedy koło czwartku zabzdryngolił dzwonek do drzwi. Kuriera nie zamawiałam, pizzy też nie (jeszcze miałam ze wczoraj), nikogo nie mogłam raczej zalać, kolęda była w poprzednim tygodniu, a listonosz zadzwoniłby na domofon. Przeczesałam swoje tłuste włosy palcami, poprawiłam ubabrany, znoszony dres i podeszłam do drzwi.

Zaraz mi humor skwaśniał.

– A ty czego tu? – burknęłam, chociaż wpuściłam go do środka, zwyczajnie odwracając się i kierując do salonu, w którym bajzel przejął kontrolę nad wystrojem.

Niestety, ruda wesz uśmiechała się jak zawsze, kiedy zamykała za sobą drzwi.

– Też się cieszę, że cię widzę, Antoś.

Skrzywiłam się i pacnęłam na zawaloną papierkami po chipsach i batonach kanapę. Tym razem to Zniszczoł się skrzywił.

– Czy ty w ogóle zauważyłaś fakt, że twoje mieszkanie zaczęło się przeradzać w chlew? – I taki zdegustowany zaczął lustrować moje skromne włości.

Wzruszyłam ramionami.

– Sporą część dnia mnie w nim nie ma, bo jeżdżę do Wisły i Zakopanego dzień w dzień – odmruknęłam z obojętnością. – To niech chociaż raz w roku czuje się używane.

Zniszczoł pokręcił głową, ale zdjął płaszcz, a przy okazji wytrzepał resztki śniegu z włosów. KOLEJNY RAZ. Ja nie wiem, on kontrakt z Schaumą podpisał czy co? Ma zagrać w reklamie?

– E-e-e! Patrz, co robisz! Ścianę mi uświniłeś!

– A da się bardziej?

– Ty mnie nie drażnij, mendo jedna paskudna!

Zniszczoł zaśmiał się, ale usiadł wreszcie w fotelu naprzeciw mnie. Musiałam odłożyć jedzone chipsy, bo bałwan by mnie przecież wzrokiem skarcił na ament. Wywróciłam więc oczami, ale zapytałam:

– Coś do picia? Do jedzenia?

– Włosy umyj.

– Wal się na ryj.

Spojrzał na mnie tak dziwnie, w dziwnymi kurwikami w oczach, nie wiem, nie ogarniam go i nawet nie chcę się wgłębiać w jego spierdoloną psychikę, więc westchnęłam tylko bezradnie.

Co ja z nimi mam. Skaranie Boskie.

I trochę uciechy też. Bo jak na przykład takiemu Kubackiemu dosram, że aż gnomi ryj pomarszczy, to zaraz uśmiech na twarz wraca. Widzicie? Ja jestem prosta dziewczyna. Czerpię radość z prostych rzeczy. Nie potrzebuję pieniędzy, żeby poczuć szczęście.

– Po coś tu przyjechał?

– Ty w ogóle używasz telefonu?

– Wleciał dwa dni temu gdzieś w szparę w kanapie i nie chce mi się go wyciągać – mruknęłam obojętnie. – Więc?

– Gdybyś go wyciągnęła, to byś wiedziała. Mam propozycję.

Od razu się wyprostowałam.

– Jeśli tym razem mam, na przykład, umówić się z twoją siostrą, to od razu zaznaczam, że możesz równie dobrze zawrócić dupsko swoje chude i…

– Tosiek, spokojnie! – zawołał, unosząc ręce w geście kapitulacji. – Daj mi skończyć, dobrze? – Nieprzekonana byłam, ale zamilkłam, patrząc na niego podejrzliwie. – W ogóle za tamto spotkanie bardzo ci dziękuję. Wiem, ile cię to kosztowało i tym bardziej doceniam twoje wysiłki.

Wzruszyłam ramionami.

– Dziurę byś mi w brzuchu wywiercił, gdybym tego nie zrobiła – burknęłam, zbierając cićki ze zmechaconych legginsów.

Zniszczoł nachylił się nad stołem, ściągając na siebie mój spuszczony wzrok.

– Jesteś najlepsza.

Przez moment patrzyłam na niego spode łba jak na debila, a potem wyprostowałam się ze skrzywioną mordą, pytając:

– Pojebało cię bardziej niż zwykle czy co?

Zniszczoł tylko westchnął i pokręcił głową, ale – jako że zadałam pytanie retoryczne – nie odpowiedział. Może mózg zamarzł mu jednak już pierwszej zimy, którą spędził na skoczni, a to musiało być ze sto lat temu.

– Bo… – O, proszę, szykuje się jakaś bomba. Czy ja kiedykolwiek będę miała przy nich normalne życie? – Jakby… pamiętasz Kulm, co nie?

Od razu mi gały do wielkości spodków z filiżanek urosły, wyprostowałam się jak struna i odsunęłam od stolika.

– JA NIE BĘDĘ ŚPIEWAĆ NA TWOIM ŚLUBIE, WYBIJ TO SOBIE Z GŁOWY WIELKIMI KAMIENIAMI!

Zniszczoł zrobił fejspalma i przetarł oczy palcami, a ja się wyluzowałam. Może jednak znowu się dzisiaj pospieszyłam.

– Nie?

Spojrzał na mnie, nie odzywając się przez krótką chwilę, po czym odparł:

– Nie.

Ogólnie wizja ich wesela przerażała mnie nie tylko z samego faktu, że ten niedojrzały bęcwał chciał się ożenić, ale też dlatego, że na taką imprezę nie można przyjść w trampkach i dżinsach. W t-shircie też nie. Nawet koński ogon odpada. Dziżuskurwajapierdole, kto wymyślił te wszystkie konwenanse? W każdym razie w dalszym ciągu miałam w głowie wspomnienie kilkugodzinnych tortur w wykonaniu mądrzejszych połów nielotnych patafianów, którymi męczyły mnie przed bankietem po mistrzostwach świata w lotach rok temu. I na samą myśl, że znowu będę musiała się wcisnąć w kieckę, dostawałam drgawek, gorączki i biegunki.

A jeszcze jak bym musiała do tego śpiewać, to śnieżne seppuku gwarantowane.

– No to o co ci chodzi? – Bo teraz serio nie wiedziałam, co to za ofertę przyszedł mi złożyć ten Janusz biznesu.

– Najpierw mi powiedz, czy pamiętasz bankiet w Kulm – upierał się jak osioł.

Wywróciłam oczami.

– W życiu żyjącym nie przestanie mi się śnić ten koszmar. – Zaraz po tym, w którym biorę ślub.

Zniszczoł uśmiechnął się nerwowo. Zaczęłam się, kuźwa, niepokoić, zwłaszcza, że cymbał powoli skubał sobie boleśnie skórki przy paznokciach.

– A czy pamiętasz, jak tańczyliśmy?

– No.

…

– …?

– Bo ja bym chciał, żebyś ty ze mną chodziła na lekcje tańca.

Helena, mam zawał.

Może ja się przesłyszałam. Może nie domyłam uszu. Może w moim mieszkaniu jest chujowa akustyka i on wcale nie spytał mnie, CZY BĘDĘ NIM, KURWA, CHODZIĆ NA JAKIŚ JEBANY KURS TAŃCA.

Ja nie jestem nerwowa. Ja się wcale nie denerwuję. Po prostu drażni mnie głupota innych. W tym przypadku mojego najlepszego przyjaciela.

Czy on się z Kubackim na rozumy pozamieniał czy rzeczywiście spacer po świeżym powietrzu z parkingu pod moim blokiem do mieszkania zamroził mu mózg? Znał mnie tyle czasu, a jeszcze wyskoczył z czymś takim. Czy ja mu wyglądałam na osobę sprawną fizycznie? Skorą do próbowania nowości? PIERDOLNIĘTĄ W DEKIEL?

Może.

Wyczekiwał z nadzieją wymalowaną na pysku na moją odpowiedź, bo mnie, póki co, zamurowało. Zastanawiałam się, jak najlepiej ubrać to w słowa.

– Zniszczoł, chyba jednak cię pojebało.

Nigdy nie twierdziłam, że elokwencja jest moją mocną stroną. Ale jest.

Nie wyglądał na szczególnie zdziwionego; raczej zareagował, jakby przewidział moją odpowiedź, ale i tak liczył, że może nie wiem, doznałam rozległego urazu, wskutek czego zmieniłam osobowość o sto osiemdziesiąt stopni. Powtarzam, nie jesteśmy w Ałmatach.

– No weź. Błagam. To dla mnie ważne!

A tak w ogóle, to czy on nie powinien łazić na to ze swoją Little Miss Perfect?

Wkurwiłam się.

– Słuchaj no, panie Ważniak – zaczęłam, zakładając ręce na biodra – z tą twoją wybranką na jedno bolesne spotkanie pójść mogłam, bo przecież ci zależało. Ale na tym koniec. Nie myśl sobie, że Pana Boga za nogi złapałeś, bo ja nie jestem jakaś powalona, żeby chodzić na kurs tańca. Czy ty mnie w ogóle nie znasz, człowieku?

– Znaaaam, ale tu chodzi o mój ślub!

– No właśnie, twój. Mnie do tego nie mieszaj. – Zamilkliśmy; ja wkurzona, on z miną zbitego szczeniaka. Ciekawe, jaka rasa jest ruda i paskudna. – Jesteś moim najlepszym kumplem, ale nie wymagaj ode mnie czegoś, co jest kompletnie nie w moim stylu. Mogę ci pomagać, ale na miarę własnych możliwości.

Znowu siedzieliśmy cicho. Gapiłam się w okno, za którym walił śnieg, natomiast Zniszczoł zaczął chrupać wziętym z paczki chipsem. Był przygnębiony i zawiedziony, ale nie zamierzałam dla tego jełopa i jego niewydarzonej przyszłej żony robić z siebie pośmiewiska. Ja jeszcze mam honor i godność człowieka.

– A tak w ogóle, to czy nie powinieneś raczej robić tego z Agatą? – Łatwiej przełykałam wątróbkę niż jej imię.

– Agata umie tańczyć. – A ja umiem wciągnąć słoik nutelli w jeden dzień. I co z tego?

– No i?

– I… wiesz. Nie chcę sobie obciachu narobić. Ani jej w trakcie wesela.

Aha.

No wiecie, ja może jestem emocjonalnie wypaczona, ale jeszcze tyle mnie nauczyli, że jak ktoś kogoś kocha, to się raczej akceptuje jego wady. Nie to, żeby nie próbować nad sobą pracować – ale ostatecznie bałwan nie wybucha na każde słowo krytyki, tylko nie umie tańczyć. Przed kim jak przed kim, ale przed przyszłą żoną nie może być mowy o obciachu. Co ten Zniszczoł w ogóle pierdzielił?

Ale słowem się nie odezwałam, bo ja się przecież nie znam. Siedzieliśmy więc tak sobie, jedno gapiąc się na śnieg, drugie wpierdalając chipsy (a potem cymbał do punktu K nie doleci).

– Tośka, proszę.

– Nie.

– Nie bądź menda!

– Spadaj na ryj.

– Już to dziś mówiłaś.

– No i co?

– Jajco. Chodź ze mną na kurs tańca.

– W dupie se kurs tańca zorganizuj.

– NO EEEEEEEEEEJ.

– JA SIĘ NIE BĘDĘ POWTARZAĆ!

– Bo ci więcej nie kupię Milki z Oreo!

– CO TO ZA SZANTAŻ EMOCJONALNY?!

Naszą konwersację na poziomie ameb przerwał brzęczący irytująco telefon Zniszczoła. Wyginając się na wszystkie strony w fotelu, rudy młot wyjął aparat z kieszeni spodni i zrobił zdziwioną minę. Pokazał mi wyświetlacz, a tam stało napisane: MUSTAF.

Odebrał.

– No, czego? …Ta, bo co? …Okej.

Po chwili Zniszczoł położył komórkę na stole, włączając tryb głośnomówiący.

– Cześć, Socha.

– Nie mów do mnie, Kubacki – odparłam, przecierając twarz ze zmęczenia.

– Też nie mam w tym żadnej przyjemności, ale muszę. – Wywróciłam oczami. – Mam dla was newsa stulecia.

Czyli pewnie udało mu się przeskoczyć punkt K na Skalitem.

– Wybrali nowego trenera kadry A.

Chyba mam drugi zawał.

– Jest nim Stefan Horngacher.

___________

I oto jestem. Co, nie sądziliście, że tu wrócę?!

Ale wróciłam i to z rozdziałem. Taki sobie on, Tośka mi się zmieniła mocno, z jakich względów – to długa historia, ale mam nadzieję, że Was nie zawiodłam swoim powrotem ani nowym wcieleniem Sochy. Obiecuję, że śmieszki się nie skończą. No bo jakże to – Tośkowi na poważnie?! Meh, to byłoby nuuuudne.

W każdym razie mnie mój powrót cieszy.

A, no i pamiętajcie, że tutaj trwa sezon 2016/2017. Tośkowi mają sezon w plery.

Macie przeczucia, podejrzenia, co będzie dalej? Co się stało z Treneirem, co będzie z nowym trenerem i Tośką?

PS Nie zapominajcie o ankiecie pod spodem. ;)